ویلیام هیگ، وزیر امور خارجه بریتانیا، در یک سخنرانی که قرار است روز سه‌شنبه ایراد کند جمهوری اسلامی را به دلیل حمایت از انقلاب در جهان عرب در عین سرکوب اعتراضات در داخل کشور به «ریاکاری مبهوت‌کننده» متهم می‌کند.

او همچنین اعتراضات ایران را «طلیعه» انقلاب‌های عربی می‌داند.

در این سخنرانی که روزنامه تایمز، چاپ لندن، متن آن را در شماره روز سه‌شنبه خود منتشر کرده، وزیر خارجه بریتانیا مقامات جمهوری اسلامی را متهم کرده است که از یک سو اعتراضات را در داخل کشور سرکوب می‌کنند و از سوی دیگر ادعا می‌کنند که «حامی انقلاب در دیگر نقاط منطقه‌اند، البته به جز سوریه».

اشاره این مقام بلندپایه بریتانیایی به موضع صریح مقامات حکومتی ایران در قبال ناآرامی‌های سوریه، متحد دیرین ایران، است که تلاش کرده‌اند همگام با حکومت بشار اسد اعتراضات مردم سوریه را «توطئه» و کار «تروریست‌ها» بخوانند.

از جمله آیت‌الله علی خامنه‌ای، رهبر جمهوری اسلامی، پیشتر با «انحراف» دانستن اعتراض‌های مردم سوریه گفته بود: «آمریکایی‌ها با تلاش برای شبیه‌سازی حوادث مصر، تونس، یمن و لیبی در سوریه سعی می‌کنند این کشور را که در خط مقاومت قرار دارد دچار مشکل کنند.»

ویلیام هیگ، وزیر امور خارجه بریتانیا، همچنین در سخنرانی خود در روز سه‌شنبه اشاره می‌کند که «درس انقلاب‌های متعدد» که در یک سال گذشته در جهان عرب رخ داده «در مورد ایران نیز صدق می‌کند».

او می‌گوید: «خواسته‌های مردم یعنی احترام به حقوق، دولت شفاف، اقدام علیه فساد، و مشارکت سیاسی اصیل چیزی است که به خودی خود در طول زمان گسترش خواهد یافت... چون این‌ها خواسته‌های طبیعی تمامی ملت‌هاست.»

در سال ۱۳۸۸ به دنبال آغاز اعتراضات مردمی در ایران به نتیجه انتخابات ریاست جمهوری و سرکوب خشونت‌بار این اعتراضات به دست نیروهای حکومتی، دولت‌های غربی و در راس آنها ایالات متحده و بریتانیا جمهوری اسلامی را محکوم کردند.

در مقابل مقامات دولت محمود احمدی‌نژاد موضع این کشورها در قبال وقایع داخلی ایران را «مداخله» در امور ایران تفسیر و آن را بارها محکوم کردند.

در همان حال نیروهای امنیتی و لباس‌شخصی در ایران با خشونت هر چه تمام‌تر معترضان به حکومت را سرکوب کردند، سرکوبی که به مرگ چندین نفر و دستگیری هزاران نفر در سال ۸۸ و در ادامه آن در سال ۸۹ انجامید.

از میان این دستگیرشدگان، صدها نفر از جمله عده زیادی از روزنامه‌نگاران ایرانی به حبس‌های طولانی‌مدت محکوم شدند و هم‌چنان در زندان به سر می‌برند.