آفتابكاران اخبار و مقالات دربارة ايران و مقاومت
امروز پنجمین روز اعتصاب خشک سهیل است. وی طی نامه ای نوشته است:
اعتصاب ؛ اعتصاب؛ اعتصاب؛انتحار؛ انفجار
تاکنون مهر آنارشیستی باعث می شد که حتی با شکنجه گران و زندانبانان مهربان باشم زیرا میدانم که عاجز از تربیت مزدوران بودید.
وقت بسیاری را صرف کردم تا به انها بیاموزم؛زندانیان سیاسی را مدد جو خطاب نکنند. اما اعتصاب غذاها سبب شده تا توان کافی برای تربیت تهران بزرگی ها را نداشته باشم. به آنها بیاموزم که ما مدد جو نیستیم.حقمان را خواسته ایم هزاران عاجز چون تو و جلادهایت را مددداده ایم. چه بسیار زندانبان هایی که نزد ما خواندن و نوشتن آموختند و به آنها فهماندیم پس از ولی امر تروریست های جهان و بازجوهایش دربند 209 الف؛ پست ترین جانوران زندانبانانی هستند که آزاد اندیشان و فعالان حقوق بشر را در زندان آزار می دهند.
حتی تحمل یک روز حبس ظلمی نا روا در حقمان بود.اما طبق همین قوانین که تاریخ مصرفشان مدتهاست به پایان رسیده ؛ ما محکوم به تحمل حبس شده ایم.و شنیدن توهین و مورد ضرب وشتم قرار گرفته ایم. آری می دانستم تاوان روشنگری را در ایرانی که عمامه بر سران و چفیه بردوشان اشغالش کرده اند.رژیم ستمگری که فاشیست ها و داعش را رو سفید کرد از حبس وحتی طناب دار نترسیده ام. .برای دو الف رفته ها تهران بزرک یک شوخی ابلهانه است. تبعید به اینجا باعث رادیکال تر شدن ما و بلند تر شدن صدای فریاد ما می شود.
مهر آنارشیستی پس از بدرفتاری با بستگانم و یارانم خشکیدو اکنون خشم و غرورم را فرا گرفته است و رفتار متقابل را جایگزین محبت در برابر بی رحمی کرده ام. این آخرین سه روز است که با اعتصاب یعنی پرهیز از مصرف خوراک وآب و حتی سرم اعتراضم را نشان می دهم
پس ازآن انتحار؛ انفجار
نه آزاد بوده ایم که از زندانهایتان بترسیم ونه این زندگی برایمان جذابیتی دارد که از مرگ هراسی داشته باشیم. با افتخار فدای یارانم می شوم تا آزادی آرش؛گلرخ؛ آتنا و تمام زندانیان سیاسی و به امید آزادی یارانمان
سهیل
۱۸ اسفند ۹۶
