آفتابكاران اخبار و مقالات دربارة ايران و مقاومت
انتخاب مايك پامپئو به عنوان وزير خارجه امريكا، يك واقعه مهم در رابطه با سياست خارجى امريكا در قبال ايران ميباشد. پامپئو به سرعت مسير ارتقاء به اين مسئوليت، كه ابتدائاً با نمايندگى منطقه ٤ ايالت كانزاس در مجلس نمايندگان در ٨ سال پيش شروع شد، را طى نمود.
آنچه كه او را از وزير خارجه قبلى متمايز ميكند از اين قرارند:
– او هيچ توهمى در رابطه با ماهيت رژيم، نقش مخرب آن در منطقه، و رفورم ناپذيرى آن ندارد،
– او شخصيتاً، فردى قاطع و از تقابل موجه استقبال ميكند،
– او با خط سياسى ترامپ و شتاب آن براى مقابله با خطر وجودى رژيم انطباق كامل دارد، و جاى هيچ شكافى باقى نميگذارد.
آنچه كه اهميت اين انتخاب را دوچندان ميكند، زمان اين انتخاب است. اين انتخاب در زمانى اتفاق مى افتد كه امريكا در مواجه با دو مسئله اصلى سياست خارجى خود- يعنى خطر اتمى و استراتژيكى رژيم خمينى و همچنين مسئله اتمى كره شمالى، به سرعت به نقطه تعيين تكليف نزديك ميشود. و از اين زاويه، اين انتخابى طبيعى براى مقابله قاطع و بى شكافِ امريكا با اين چالشهاست.
براى پامپئو، البته خطر رژيم از الويت بالاترى برخوردار است، چونكه خطر اتمى كره شمالى- به دليل ارتباطات نزديكش با رژيم، به معنى خطر اتمى فزاينده رژيم هم تلقى ميشود، در حاليكه رژيم خود به تنهايى نقش بى رقيب پدرخوانده تروريسم جهانى را داراست.
آنچه كه پامپئو را در وحله نخست در رابطه با شكل دادن به يك سياست قاطع همه جانبه در رابطه با رژيم به چالش ميكشد،، تصور ابتدائى او مبنى بر فقدان يك الترناتيو مؤثر داخلى در مواجهه با رژيم است. اين تصوير، با ادامه امواج قيام در ايران و نقش فزاينده مجاهدين در جهت دادن به آن، و همچنين ابتكارات سياسىِ بين المللى مقاومت، بزودى دستخوش تغييرى كيفى خواهد شد.
