آفتابكاران اخبار و مقالات دربارة ايران و مقاومت
سنگ به سنگ بلوچستان را که پیمودی،آن زمان که در خانه های خشت و گلی، در سیاه چادر های استوار، در کپرهای نورگیرش ماندی و شب را در معاشقه ای طولانی با ستارگان همیشه بیدار آن بوم،
به صبح رساندی و طلوع خورشید را به بی پروا ترین شکل ممکن به نظاره نشستی و در کنار زنان گندمگونش،
زیر سایه آفتاب همیشه تابانش آرام گرفتی و به دیده دل عشقبازی سوزن و نخ و رنگ و نقش را نوشیدی،
مردان مرز را که دیدی در هوای گرگ و میش برای نان و وطن برخاسته و سینه ستبر کرده به میدان بلا می روند،
وقتی در سخت و شیرین ترین لحظاتشان به آنان بنگری عمیقا به صلح و آشتی مستمرشان با جهان پی خواهی برد.
طبیعت بلوچستان می تواند گواه همزیستی مسالمت آمیز بلوچان با جهان پیرامونشان باشد.
دوم مارس سال ۲۰۱۰ جوانان سازمان BSO برای آنچه که پاسداشت فرهنگ بلوچ می خواندند اقدام به برگزاری همایش کرده و ارتش پاکستان با گلوله به استقبالشان آمد و دو نفر از آنان کشته شدند، بیش از ده سال از آن واقعه گذشته است و بلوچها در سرتاسر جهان دوم مارس را گرامی می دارند.
مفاخر و شعر و موسیقی و ادبیات و جملگی فرهنگ بلوچ ازظرفیت و سرمایه های ارزشمند جامعه ی ایران هستند و هویت بلوچستان برغنای فرهنگ خاستگاهش یعنی ایران می افزاید و اگر این ظرفیت بی بدیل به عنوان عاملی برای احیای جامعه مدنی و اعتلای ایران زمین در پهنه شرقی اش تلقی گردد، بی شک پلی است برای نیل به توسعه پایدار و بستر ارتقای زیرساخت های فرهنگی و اجتماعی را فراهم می کند.
روایت جزییات زندگی جامعه بلوچستان به گونه‌ای که بستر این زندگی درک شود، نقل نقل‌ها و روایت روایت و طرح فضایی که این روایت‌ها اتفاق می‌افتد همان توصیف مورد نیاز جامعه امروز است که مقدمه یک ورود آگاهانه را فراهم می کند که در برهه کنونی با تکثر ورود های غیر حرفه ای و ناآگاهانه به مسایل مختلف این بوم،شاهد آسیب های اجتماعی متعددی هستیم و نشانگر بی توجهی تصمیم گیرندگان و مدیران کشور به پیوست های اجتماعی سیاست های در حال اجرای جامعه است.
هنرمندان پیشکسوت بلوچ یکی پس از دیگری دیده از جهان می بندند در همان کنج عزلت وخاموشی، سالهای درخشانی که برای توسعه‌ی فرهنگی جامعه داشتند به پایان می رسد و چون ستاره ای در کویر خاموش می شوند.
از مهناز جمالزهی سوزندوز چیره دست تا استاد زنگشاهی که نوای قیچکش جهانی را می شوراند تا صد ها هنرمند میراث دار گمنام دیگر که تنها حکایتشان باقیست.
مفاخر دیگر بلوچ که در قید حیات هستند نیز نجیبانه به رسالت خویش مشغولند و بر پیکره فرهنگ و هنر وطن جان و حیات می بخشند.
باید پذیرفت که که توسعه منطقه بدون مشارکت جدی جامعه بلوچستان بی‌معنی است. این تبلور نگاهِ انسان محور به توسعه است که در این روزگاران بسیار نادر است و اکثرا فکر میکنند چون قدرت، پول و تکنیک در اختیار دارند میتوانند بدون توجه به انسانها برنامه ریزی کرده و نظامی اجتماعی را بسازند.
نتیجه اش هم میشود، بهم ریختن نظم اجتماعی، فاصله ی طبقاتی و اسکانِ غیرِرسمی!
بلوچستان نه تنها راهِ اتصال ایران به دریا که حلقه‌ی اتصال جغرافیای تمدن ایران شهری به دریاست.
بلکه یک شاهراه اتصال ۱۵کشور محصور درخشکی آسیای میانه و همسایگان به دریای آزاد همین بلوچستان است.
روز جهانی فرهنگ بلوچ بهانه ای است تا در کشورمان ایران تامل هر چه بیشتری به داشته های ارزشمندمان داشته باشیم و در سخت ترین روزهای شان نه تنها آن ها را تنها نگذاریم بلکه بیش از هر زمان دیگری صدای آنان شویم.
یکی از مهم ترین کارکردهایی که توجه به فرهنگ بلوچ و دیگر اقوام در ایران می تواند ایفا کند، تعدیل فربگی های ناشی از انسدادهای درونی جوامع محافظه کار است، برای مثال اعتنای ویژه به صلح مداری به عنوان یک شاخص مهم و قابل تسری و برنامه ریزی برای اشاعه آن از دریچه هایی نظیر تئاتر و سینما می تواند جراحت ناشی از دهه ها سیاه نمایی در مورد بلوچستان را التیام ببخشد و حتی به تعدیل برخی رفتار محافظه کارانه دامن زده و جلوی تلقی این نگاه که هویت اقوام در ایران، نفی می شود را بگیرد.
