آفتابكاران اخبار و مقالات دربارة ايران و مقاومت
عهدنامه ها و قرار دادهایی که باعث فروپاشی ایران بزرگ و تجزیه ان شدند…
در دوران قاجاریه، ایران بسیاری از سرزمین‌های خود را از دست داد از جمله واگذاری بخش‌های غربی در ترکیه و عراق امروزی به امپراتوری عثمانی
(۱۵۳۳ میلادی)،
واگذاری بخش‌های شرقی، افغانستان امروزی به بریتانیا طی معاهده پاریس در سال ١٨۵٧ میلادی و ١٩٠۵ میلادی
و واگذاری سرزمین‌های قفقاز به روسیه در قرن هجدهم و نوزدهم میلادی بر طبق عهدنامه ترکمنچای در سال ١٨٢٨ و پس نبرد روسیه و ایران،
استان‌های قفقازی برای همیشه به روسیه واگذار شد و مرزهای جدید در طول رودخانه ارس شکل گرفت.
در سال ۱۹۳۵ در زمان سلطنت رضا شاه پهلوی، نام ایران رسماً در مجامع بین‌المللی به‌عنوان نام بخش بجا مانده از سرزمین ایران بکار رفت.
عهدنامه قصر شیرین در سال ۱۶۳۹:
« ایران به طور رسمی بغداد و آن چه را که امروز کشور عراق خوانده می‌شود، به امپراتوری عثمانی واگذار کرد..»
عهدنامه گلستان در سال ۱۸۱۳ :
« ایران بخش بزرگی از سرزمین‌های خود را در قفقاز از دست داد….»
عهدنامه ترکمنچای ۱۸۲۸:
« این عهدنامه به وسیله روسیه تزاری و فتحعلی شاه به امضا رسید و موجب استیلای روس‌ها بر قفقاز شد..»
پیمان منطقه ای مستشاران انگلیس :
« بر این اساس ایران در اواسط قرن نوزدهم از ادعای خود بر مناطق و سواحل جنوبی خلیج فارس مانند امارات امروزی (استان جلفاوه) و سواحل شرقی عربستان امروزی (استان الشرقیه) دست برداشت…
استعمار بريتانيا از سال ۱۸۰۹ به بهانه حفظ امنيت خليج فارس از اعراب بادیه نشین جنوب خلیج فارس که اجداد حکام کنونی شیخ نشین‌های جنوب خلیج فارس بودند و از راه دزدی دریایی امرار معاش می‌کردند، استقرار يافته بود.
در سال ۱۸۵۳ بريتانيا در راه تثبيت سلطه خود، حکام منطقه را در کنفراسى جمع کرد و آن ها قراردادى را تحت عنوان صلح دریایی جاويدان امضا کردند که به موجب آن بریتانیایی‌ها اجازه يافتند نه تنها به بهانه مبارزه با دزدان دريايى بلکه به بهانه حفظ امنيت خليج فارس بتوانند در هر حادثه اى که در کرانه هاى خليج فارس اتفاق مى افتد مداخله کنند.
ساحل دزدان به ساحل آشتی یا امارات متصالحه تغییر نام پیدا کرد.
تاریخ حاکمیت ایران بر کل خلیج فارس در سال ۱۸۰۹ با عهدنامه مجمل و در سال ۱۸۱۲ با عهدنامه مفصل به رسمیت شناخته شده بود.
ضمن این که امپراتوری پرتغال پس از شکست از ایران در سده های قبل این مناطق را به ایران واگذار کرده بود…»
عهدنامه پاریس در سال ۱۸۵۷:
« این قرارداد توسط ناصرالدین شاه به امضا رسید و ایران بخشی از هرات و افغانستان امروزی را در ازای تخلیه بندرگاه‌های جنوبی این کشور که تحت اشغال بریتانیا بود، به آن دولت واگذار کرد…»
حکمیت گلداسمیت در سال ۱۸۷۱ :
« جدایی مکران و بلوچستان.
حکمیت گلداسمیت در سال ۱۸۷۳ :
« جدایی بخش‌هایی از سیستان….»
عهدنامه ارزروم دوم در سال ۱۸۷۴ :
«.. جدایی ولایات سلیمانیه ..»
عهدنامه آخال در سال ۱۸۸۱:
«.. در این قرارداد که به توسط ناصرالدین شاه به امضا رسید، ایران مرو و بخش‌هایی از خوارزم و فرارود را در ازای تضمین امنیت به امپراتوری روسیه بخشید….»
قرارداد سال ۱۸۹۳:
« ایران بخش‌های بیشتری از سرزمین خود که هنوز بر پایه قرارداد آخال جزئی از ایران بود از جمله سرزمین‌های نزدیک رود اترک را به امپراتوری روسیه واگذار کرد…
این قرارداد توسط ژنرال بوتسوف و میرزا علی اصغر امین السلطان در ۲۷ می۱۸۹۳ به امضا رسید…»
قرارداد سال ۱۹۰۷:
«.. بر طبق قرارداد سن پترزبورگ، ۱۹۰۷ میلادی ایران به سه بخش تقسیم شد…»
مقاوله نامهٔ تهران در سال ۱۹۱۱ :
« .. تجزیهٔ ولایات خانقین…»
تجزیهٔ آگری (آرارات کوچک) و نواحی بورالان در سال ۱۹۳۲ :
« بورالان نام منطقه ای وسیع با وسعت یکصد و شصت هزار هکتار است که در نقطه صفر مرزی ایران و ترکیه قرار گرفته‌است و با کشورهای ارمنستان و آذربایجان نیز دارای مرز مشترک می‌باشد.
از این وسعت تنها شصت و هشت هزار هکتار از منطقه بورالان در داخل مرزهای ایران قرار گرفته‌است…»
جدایی دشت ناامید در سال ۱۹۳۵…
پیمان سعدآباد:
« در سال ۱۹۳۷ مناطقی از ایران جدا و مناطقی به ایران اضافه شد (مبادله)…»
تجزیهٔ قریهٔ فیروزه در سال ۱۹۵۴….
تجزیهٔ بحرین در سال ۱۹۷۰:
«.. در دوره سلطنت محمدرضاشاه پهلوی، بحرین که به لحاظ تاریخی بخشی از کشور ایران بود و به طور عملی از دوران قاجار انگلیسی‌ها آن را اشغال کرده بودند در ازای پس دادن جزایر سه‌گانه ایران (حاکمیت ایران بر جزایر سه‌گانه) مستقل شد…
همچنین دو جزیره زرکوه و جزیره ابونعیر که در مالکیت ایران بود، سال هاست همچنان در اشغال امارات است.
