آفتابكاران اخبار و مقالات دربارة ايران و مقاومت
نشانه‌ها، هرچقدر هم کوچک، نشان از تغییر می‌دهند؛ تغییری که خود نشانه‌ی پیروزی مردم بر تفکری غیرمردمی یا ضدمردمی است.
یکی از این نشانه‌ها، اتفاقاتی است که پس از تعبیرات ناروا و ناپسند یک مدعی در یک برنامه‌ی تلویزیونی درباره زنده‌یاد مهسا امینی رخ داد.
اگرچه عموما آن را در فضای مجازی ( و نه در تلویزیون کم‌مخاطب) دیده یا شنیده‌اید اما برای این‌که نوشته‌ام کامل باشد، دوباره می‌نویسم که علی انتظاری که هم عنوان دکتری جامعه‌شناسی و هم سمت ریاست دانشکده‌ی علوم اجتماعی دانشگاه علامه‌ی طباطبایی را یدک می‌کشید، در برنامه‌ی «شیوه» گفت که « در پاییز ۱۴۰۱ پیش‌بینی رشمن این بود که وقتی جوانان برای به قتل رسیدن، کشته شدن یا نفله شدن یک دختر خانم کرد سنی وارد میدان می‌شوند، نظام مجبور به خشونت می‌شود…»
تعجب دارد که چطور کسی با چنین عناوینی و در رسانه‌ای رسمی، این‌قدر ناشایسته و ناروا سخن بگوید… اما مگر بار اولی است که چنین می‌شود؟! چقدر در رسانه‌ها و تریبون‌های ویژه، هر تعبیر و تهمتی به هر کس خواستند، زده شده و علی‌رغم اعتراض مردم، گویندگان همچنان سربلند بوده‌اند و خدشه‌ای در جایگاه رسمی‌شان شکل نگرفته است؟ مثلا درباره‌ی همین خانم امینی، مگر دبیرکل یک حزب خودی نگفت که او با حزب کومله رقصیده؟ یا یک مثلا استاد دانشگاه و نظریه پرداز خودی در همین تلویزیون، عذرخواهی مقامات را بابت اتفاقی که منجر به فوت مهسا امینی شد صراحتا کار غلط عنوان کرد و دلجویی روسای قوا از خانواده امینی را زیر سوال برد و گفت: طبیعی است، حوادثی از این دست رخ می‌دهد!
و مگر یک خودسردارپندار در سخنرانی‌اش در همایش مردمی‌شان! نگفت که آن دخترک در کومله و دموکرات آموزش دیده بود و... هیچ کس در دایره‌ی قدرت به آن‌ها نگفت که بالای چشم‌تان ابروست!
حالا اما وضع برای علی انتظاری فرق کرده است، چنان که هم او و هم برنامه‌ی شیوه که حرف‌هایش در آن زده شده، بابت تعبیر ناپسندش عذرخواهی کرده‌اند و هم خبر آمده که او از ریاست دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه علامه‌ی طباطبایی برکنار شده است.
آن پوزش و این برکناری، با هر نیت و هدفی باشد، نشانه‌ای است از تسلیم در برابر خواست مردم، و این نشانه‌ی تغییری است نسبت به قبل.
نگویید به چه چیز‌های کوچکی دل خوش کرده‌ای یا قانعی.
اولا این تغییر و تسلیم را کوچک نمی‌دانم و ثانیا حتی اگر این‌ها کوچک هم باشد، می‌گوید که در آن سد محکم خودی‌ها را محکم نگاه داشتن و به نظر مردم بی‌اعتنا بودن رخنه‌ای حاصل شده که سد را فرو خواهد ریخت.
