یاد واره ای برای زندانی قهرمان علیرضا گلپور: سهیل عربی

نه!
باور نمی کنم !
تو علیرضایی ،تو کابوس شکنجه گران،تو کابوس مافیاهای زندان،تو یک لبخند سرشار از آرامش در نبرد با بیماری ها و شکنجه ها ..
نه !
“سرطان “تنها عامل جوانمرگ شدنت نیست!
بلکه خنجرها!خنجر هایی که از به ظاهر خودی ها خوردی..
▪️
نه!
این اشکها فقط برای سوگواری از اندوه یتیم شدن” رسا” فرزند خردسالت نیست،بل اشک شوق و افتخار است،سمت بی نوایان ایستادن،سمت حق ایستادن چنین تاوانی دارد و تو می دانستی و ایستادی،
با آنهمه درد و بیماری،حامی زندانیان بی پناه بودی،برای حق ملاقات زندانیان جنگیدی،
برای حق درمان،تلفن،هواخوری،خوراک،بهداشت…
جنگیدی
جنگیدی
جنگیدی
و خود را فدا کردی
فراموشت نمی کنیم،
تو صرفا آن پیکری که فردا به خاک سپرده می شود نیستی،تو خاطرات خوبی هستی که برای اسیران در بند ایجاد کردی،تو لبخند آرامبخشی،تو همان فریادهایی هستی که بر سر زندانبان می زدی:
فلانی جعفر خاتمی پسر احمد خاتمی است که باشد،فلانی پسر رفسنجانی است که باشد ،فلانی اختلاسگر هزاران ملیاردی است که باشد،همه در برابر قانون یکسانند،چرا باید فلانی سانس ویژه سالن ورزش و هواخوری داشته باشد در حالی که هزاران زندانی بی پناه در حسرت یک ساعت استفاده از سالن ورزش و هواخوری در جایی که فرزند رئیس جمهور سابق از آن استفاده می کند هستند,چرا فلانی در زندان موبایل و اتاق اختصاصی دارد ،در حالی که صد ها زندانی کف خواب،کریدور خواب و محروم از تماس تلفنی با خانواده های خود هستند …
…
تو دادخواه بودی ،با اینکه خودت نیاز به حمایت داشتی و فراموش شده بودی
که اگر رقصیدن به ساز ابرقدرتها را می پذیرفتی حالا در اوج رفاه بودی…
یادت گرامی و راهت ادامه دارد.
علیرضا_گلیپور

برگرفته از صفحه اینستاگرام سهیل عربی

یکشنبه ۱۸ شهریورماه