شعر و ادبیات

یا رب سببی ساز که یارم به سلامت بازآید و بِرهانَدَم از بندِ مَلامت خاکِ رهِ آن یارِ سفرکرده بیارید تا چشمِ جهان بین کُنَمَش جایِ اقامت فریاد که از شش جهتم راه بِبَستند آن خال و خط و زلف و رخ و عارض و قامت امروز که در دستِ …

زان یارِ دلنوازم شُکریست با شکایت گر نکته دانِ عشقی بشنو تو این حکایت بی مزد بود و مِنَّت هر خدمتی که کردم یا رب مباد کس را مخدومِ بی عنایت رندانِ تشنه لب را آبی نمی‌دهد کس گویی ولی شناسان رفتند از این ولایت در زلفِ چون کمندش ای …

نسیمی می‌وزد از کویِ دلدارکه حول حالنا ای یار هشیار چرا اینگونه در خوابِ گرانیگرفته در بغل گل را خس و خار هزاران دزد و رهزن در کمین‌ندلباس دوست دارند، های هشدار اگر با آفتاب همراه گردیهمه چون تو شوند از خواب بیدار اگر ایران رود در خوابِ غفلتهزاران دزد …

هرکه شد خام، به ‌صد شعبده خوابش کردند/هر‌که در ‌خواب نشد، خانه خرابش کردند بازی اهل سیاست که فریب‌ست و دروغ/خدمتِ خلقِ ستمدیده، خطابش کردند اوّل کار بسی وعده‌ی‌ شیرین دادند/آخرش تلخ شد و نقشِ بر ‌آبش کردند آنچه گفتند شود سرکه‌ی نیکو و حلال/در نهانخانه‌ی تزویر، شرابش کردند پشت …

چو ناکس به ده کدخدایی کندکشاورز باید گدایی کند در این خاک زرخیز ایران زمیننبودند جز مردمی پاک دین همه دینشان مردی و داد بودوزآن کشور آزاد و آباد بود چو مهر و وفا بود خود کیششانگنه بود آزار کس پیششان همه بنده ناب یزدان پاکهمه دل پر از مهر …

‍ . خانه‌ام آتش گرفته‌ است، آتشی جانسوزهر طرف می‌سوزد این آتش پرده‌ها و فرش‌ها را، تارشان با پود من به هر سو می‌دوم گریان در لهیب آتش پر دود وز میان خنده‌های‌ام تلخ و خروش گریه‌ام ناشاد از درون خسته‌ی سوزان می‌کنم فریاد، ای فریاد! ای فریاد! خانه‌ام آتش گرفته‌ست، آتشی بی‌رحم هم‌چنان می‌سوزد این آتش نقش‌هایی را که من …

میرزا نعمت الله خان طالبی شاعر طناز اصفهانی حکایتی دارد شنیدنی. در عصر ماضی؛ در شهر بلخ  لطفی نامی  بود که در بین مردم داوری می کرد؛ در اینجا یکی از بهترین قضاوت هایش را نقل می کنم تا حساب کار دستتان بیاید. راویان گفتنـد : دزدی نابکـار  رفت گِرد خانه‌ای در شام تار گربه …

گفتم ای سلطانِ خوبان رحم کن بر این غریب گفت در دنبالِ دل، رَه گُم کُنَد مسکین غریب گفتمش مَگذر زمانی، گفت معذورم بدار خانه پروردی، چه تاب آرد غم چندین غریب خفته بر سنجابِ شاهی نازنینی را چه غم؟ گر ز خار و خاره سازد بستر و بالین غریب …

در ره به تصادف همی شیخی عبا پوش دیدموز فرط ِ زبونیش چنان خار و سیه پوش دیدم گفتم ، که ز چیست خاری و آشفته گیتوز بهر ِ چه باشد همه افسرده گیت ؟ گفتا ، که مپرس دین به تاراج رفته استدرشهر همه جا شرع دگر وا رفته …

‍ ‍ باری اگر روزی کسی ازمن بپرسد:«چندی که در روی زمین بودی چه کردی»؟ من می‌گشایم پیش رویش دفترم راگریان و خندان، بر می‌افرازم سرم راآنگاه می‌گویم که بذری نوفشانده‌ستتا بشکفد، تا بر دهد، بسیار مانده‌ست درزیر این نیلی سپهر بیکرانهچندان که یارا داشتم، در هر ترانهنام بلند عشق …