شعر و ادبیات

نَشیمِ ستمگر دلِ خلق نیستوِرا دوزخی باید از خشمِ خلقبه هرجا گریزد، به فرجامِ کارنمانَد نهان از دل و چَشمِ خلق کسی را که وُجدانِ بیدار نیستکُنَد تیز تیغ ستم‌کارِگانبه زشتی سپارد دل و جان خویششَوَد همدَم و یارِ پَتیارِگان خموشی گزیند به گاهِ سخنبه وقتِ خموشی برآرد خروشگریزد ز …

دلا از زبانِ حسودان مَرَنجبه سوراخِ مار اندرون، نیست گنجدرختِ دلِ سِفله ی طعنه زننباشد بَرَش پرتغال و تُرَنج شناس اهرَمَن ای عزیز از سروشمبادا شَوی همرهِ خود فروشمباد از بخیلان بخواهی مَدَدز دستِ فرومایه،باده منوش به دزدِ قلم، هان مکن اعتمادنیازت به گفتارِ دُزدان مبادزَنَد کوشش دیگران را به …

کاش تمام زندگی، بوُد به عاشقانه درکاش سخن میانِ ما، بوُد به “عشق” مختصر کاش برای مبهمی؛ نقشِ خیالِ دَرهمیخانه نمی شدی خراب، طقل نبود دَر به دَر چشمه درون خویش مُرد/ رود به تشنگی فتاداز دل ابرِ پر زِ بغض، قطره برون نکرده سر گشت بهار قصّه ای، رفته …

این باغ چرا یک‌شبه اینگونه خزان شد؟آن جنگل سرسبز چرا ارّه کشان شد؟ ویرانه چرا گشت خراباتِ پُر از عشقپیمانه چرا زخمیِ پیمان شکنان شد چوپان چو در آورد زِ تن رختِ شبانیدر آغل جا مانده از او گرگ شبان شد ما اینهمه ایّام چه کردیم که خورشیدبُگریخت از این …

گفت سعدی ز سوز سینه ی خوددر رثای گذشتنِ رَمَضان: “بلبلی زار زار مینالیدبر فراق بهار و وقت خزانگفتم انده مبر که باز ایدروز نوروز ولاله و ریحانگفت ترسم بقا وفا نکندور نه هر سال گل دهد بستان “ نازنینا،زمانه این‌سان استوصل او نیست بی غم هجران رویِ خوش می …

ای بهترین رفیقم،ای مهربان‌ترین یارگسترده سایه خورشید،خوابی هنوز ای دوست؟از چشم پر خمارت،یک لحظه پرده بَر‌دار! ای مانده دور از من،در ورطه های ظلمتگامی بسوی من نِه، آغوش مهر بگشادستانِ خواهشم را ،در دست خویش بفشار! ای بهترین رفیقم، ای مهربان‌ترین یارتا کی سکوتِ سنگین،بارد به روی جانتتا کی خموش …

رفتگان را که برده ام از یادماندگان را چرا دهم بر باد؟ میکنم تُرش با یکی غورهکشمشی سازدم ز غم آزاد پیشه ام گشته این زمانه سکوتپیش ظالم نمی زنم فریاد سر فرود آورم برابر اوخانه ویرانه سازم از بنیاد هم دلِ دوست را به دست آرمهم کنم دشمنانِ خود …

ابر هزار غصّه زِ چشم‍َم فرو فتاد!مجاهد خلق، سهیلا ضیا، جاودانه شد.تنگنای زمین عرصه ی پروازش نبود،خورشید بود و به زُروان بی‌کران پیوست!«جمشید پیمان»، دیشب دوباره دیدمش،امّا چه سرد بودبر جهره اششیارعمیقی ز درد بود دیشب دوباره دیدمش،امّا ندیدمشمن بودم وحکایت ناگفته ی غمش دیشبنگاه از من دل‌خسته می ربودکوه …

آنگاه سینه ی آسمان گسیختو ابرهای سِتَروَنروی تَرَک های عطشناکجاری شدندو برکه هادر هجوم توفان ها خشکیدند مناز آفتاب به دامان غروب گریختمآنجا بر گستره ی شب،دیوارها بلند بودند و کوچه ها؛ تنگو خانه ها تاریک.چه دشوار بود آنجاشناخت شب از مهتاب. ماشین ها خاموش بودندو کارخانه ها تعطیل!دست ها …

« ادای احترام به سی و سه هزار زندانی مجاهد و مبارزکه در تابستان 1367 به فرمان خمینی سر به دار شدند» بیگانه ایکه هیچ غریبی در او نبودآیینه ایکه غیر دیدن من عادتی نداشتدیشب به خاطر دل من گریه می سرود. دیشب خدا ندید،که بر ما چه رفته است؟دستی …