شعر و ادبیات

پائیزانه آمدم صحن گلستان به هوای گل سرخ چشم من چشمه خون گشت به پای گل سرخ قاضی فصل زده ، بر سر پیشانی گل حکم مرگ آور اعدام برای گل سرخ چه خطا کرد خزان ؟ این گل نازک تن ناز که نوشتی سر ِ جو مرگ ، جزای …

آیا تا بحال دیده ای گریه و ماتم خدا را ! آری، دیده ام بارها و بارها کجا، چگونه ! آن مادری فقیر و نداری که در پنهان می گذارد، طفل شیر خوارش را درسر خیابان ! نگاه کنید از شرم، گریه اش را چگونه مهار میکند، مهر مادری گریه …

می دونم زندگی سرد و سیاهه می دونم ماه و سال ما تباهه می دونم مام میهن خسته جونه دلش خونینِ ظلم شیخ و شاهه همه جای وطن غرقه به خونه به هر داری سر پیر و جوونه دلیری کن بزن بر قلب دشمن نکن تنهائی خود را بهونه گلستون …

  به خاکپای  پیامبر جاودان آزادی بال می‌زند خون در آغوش گرمگاه زمین و سلوک سیاه جنون ولگرد در بیابان بی‌سایه پرِشهای خنجر و دست قاسی گجسته بر ناز مخمل گلویی که بوسه‌گاه عشق خدا بود و جمالِ خونی که به تمنای خاک تشنه پاسخ می‌داد کدام بود، رمز جمال …

خونمردگی این آسمان از سترونی کدامین مادر است . آنانکه برای سربلندی آن خاک عزیز به خدای گونه بخشنده رفتند هر قطره از خون نجیب شان مشعلی ست فرا راه این تنگنای ناباور . نخل هایی هستند که حلاوت حیات پربارشان را به خوشه چینانی می بخشند که برزیگر مزارع …

با تشکر از دوست ارجمندم ، “حسن حبیبی” که در سرودنِ این شعر از ایده ی زیبایش الهام گرفتم! در من گریست دیشب تا صبح مامِ میهن جاری به هق هقش بود تصویر سر به داران جان خسته بود رستم در چاهِ نابرادر آرش فتاده از پا با خنجر انیران …

هر چند که دراین برهه ز تاریخ بهایی گزاف پرداختیم در راه ِ رهایی، هزاران سر و جان با دل وجان پرداختیم لیک : در ماه نبیند دگر هیچکس ، رُخ ِ هیچ ناکس را آخراین غده َچرکین ِهزاره، به ته ِ چاه ِعمیق انداختیم . ******************************** درساحت ِ این …

برای مقاومت سرفراز ایران و مظلومیت بی بدیلش! برای مریم و مسعود و بی شمار چلیپائی که بر دوش می کشند! کجای جهان زخمی نیست؟ کجای جهان از سونامی خون در امان است؟ کجای جهان شادی معنا دارد؟ کجای جهان دستی به مهربانی بسوی دستی دراز می شود؟ کجای جهان …

صد و اندی ست منم از تو جدا افتاده تو پریشانی و من بی سر و پا افتاده می رسم گاه به تو با دلی از بیم و امید پیش رویم تو که نه،نقش تو جا افتاده دلِ من پر شده از نام تو ای آزادی بیم جانم شده فرجام …

غزل زیر متعلق به دو سال پیش است که باز پخش می شود چراغ قیام ستمدیدگان نمی شود خاموش صدای دختران انقلاب می رسد بگوش نگاه کن که دریا به جذر و مدّ خویشتن است مگر شود که ایران بی مدّ و پیام و سروش ؟ هماره به خویشتن می …