بهار ایران : بهزاد بهره بر

تقدیم به شمعهای جانسوز انقلاب ایران زمین
مسعود و مریم رجوی

سرزمینی در پی صبحی شکوفان بود روزی روزگار

مهد ِ نور و عشق و ایمان بود روزی روزگار

آسمانش همچو آبهای خزر آبی بُود ش

در فضایش عطرهای نوبهاری بود روزی روزگار

کوه البرز و دماوند شاخص ِ عزم و ید ش

آفتابش گرم و سوزان بود روزی روزگار

مردمانش با تمام ِ سختی و بود و نبود

گاه گاهی خنده ایی روی لباشان بود روزی روزگار

کودکان شاداب و سرشار از قرار ِ کود کی

بهرشان روزها سهل تر بود روزی روزگار

گشت سالهای درازی از بقای آن دیار

نامشان بر روی لبهای جهانی بود روزی روزگار.

***************

تا رسید آن ماه ِ بهمن که فرا آرد بهار

تا کند روزهای پیشین را فراوان کامکار

تا کند آذ ین تمام ِ شهرها و کوچه ها

تا دهد پایان به سختیهای ِ آن دار و د یار

تا کند روزهای ِ خوب ِ کود کان ر ا پُر فروغ

تا کند لبخند ها را بیشمار و بیشمار

تا د هد آسایشی برتر ز آن روزهای پیش

تا شود شاخص برای خلقهای همجوار

تا کند بُستان تمام ِ آن د یار از شرق و غرب

تا کند روشان تمام شبهای ِ بیقرار

مردم حیرت زده با صد ا مید و آرزو

انتظار ِ روزهای بهتر ا ز فصل ِ بهار.

***************

چند صباحی بعد ماه ِ بهمن چون رسید

ناگهان ابری سیاه در عرش ِ روشن شد پدید

آسمان یکسر بشد تار و سیه مانند ِ شب

دشت و کوههایش به جبر چتر ِ سیاهی بر ُگزید

از میان ِ ابرهای شوم و ما قبل ِ زمان

جابری پیر و پلید با نام ِ آئین سر رسید

داد فتوایی به تعذ یب و فریب و خصم و جنگ

بر سر ِ مردم همی باران ِ خون از ابر چکید

چوبهً دار را بیآویخت بر سر ِ کوی و گذر

ُغنچه های سُرخ و گلهای بهاری را بچید

آه و ناله از دل ِ پیرو جوان آ مد ُبرون

کآنچنان هر گوش ِ کر هم این فغانها را شنید

آفتاب ِ گرم و سوزان را بپوشانید به شب

چون نشد سیر دادی از اُم القرایی هم کشید

تیشه ایی بر ریشه ً تاریخ و سُنتها بزد

شعله ایی بر خرمن ِ کردار و پندار ها کشید

دشت و صحرا را بخون آ غشته کرد بیدادگر

رود و دریاها به حال زار ِ آن مردم گرید

گرگهای اندک ِ آن سرزمین بیرون شد ند

هم صدای ِ دیو عمامه بسر شیخ ِ پلید

تا توانستند بُکشتند و چپاول مال عام

غافل از روزی که باید صبح روشن را بدید

گشت سالهای درازی از بقای گرگ و د یو

مردم ِ آن سر زمین فصل ِ بهاری را ندید .

***************

از میان نیک ذ اتان جسور ِ سرزمین

عده ای عاشق ز جا برخاسته گفتند این چنین :

از برای راندن ِ د یو ِ پلید گرگهای هار

باید از جا ن دست شست و کرد ترک ِ همنشین .

عاشقان ِ آن دیار با هر مرام و مسلکی

همچو پروانه بگرد ِ شمع ِ جانسوزی قرین

عزم ِ راهی بس خطیر کردند پر از شیب و فراز

تا شوند آزاد از اهریمنان و جابرین

کاوه ها و آرشان و سر کشان رودابه ها

با د لی سر شار از عشق و دو مشتی آهنین

سر بی افشا ندند از مرد و زن و پیر و جوان

راه را هموار کردند بهر ِ صبحی دلنشین

در میان اختران و پاکبازان ِ دلیر

شد هویدا گل ِ خورشید ی از آن ِ سرزمین

کرد روشن آسمان ِ تار ِ آن د شت و د یار

چون رود شب صبح زیبا در بیاید جانشین .

***************

مهر ِ تابان نام ِ آن گل کوه ِ البرز عزم او

ُپر خروش و جملگی کرده یقین در راه او

می شود آزاد و آباد می شود آن سر زمین

گر شویم همراه و هم پیمان به زیر ِ چتر ِ او

آفتاب ِ گرم و سوزان سر کشد بر ُقله ها

شادی و شور و سرور آید بُرون از طرف ِ او

خنده های باز رفته باز می آیند به لب

نغمه های بُلبلان و عطر ِ مر یم های او

می رسد از دشت و صحرا باز بوی نسترن

در فضا پُر می شود فریاد ِ بس شیدای او

مادران ِ داغدیده چشم ِ نمناک ِ پدر

می شوند آرام از دریای ِ مهر ِ چشم او

کودکان فارغ شوند از درد و رنج بی کسی

می رسد آن نور و عشق از قلب ِ پُر ایمان ِ او

سرزمین ما شود زیبا ترین مرز ِ جهان

جان فدای خاک ِ ایران ، ملت ِ والای ِ او.

بهزاد بهره بر