آفتابكاران اخبار و مقالات دربارة ايران و مقاومت
انتخاب مایک پامپئو به عنوان وزیر خارجه امریکا، یک واقعه مهم در رابطه با سیاست خارجى امریکا در قبال ایران میباشد. پامپئو به سرعت مسیر ارتقاء به این مسئولیت، که ابتدائاً با نمایندگى منطقه ۴ ایالت کانزاس در مجلس نمایندگان در ٨ سال پیش شروع شد، را طى نمود.
آنچه که او را از وزیر خارجه قبلى متمایز میکند از این قرارند:
– او هیچ توهمى در رابطه با ماهیت رژیم، نقش مخرب آن در منطقه، و رفورم ناپذیرى آن ندارد،
– او شخصیتاً، فردى قاطع و از تقابل موجه استقبال میکند،
– او با خط سیاسى ترامپ و شتاب آن براى مقابله با خطر وجودى رژیم انطباق کامل دارد، و جاى هیچ شکافى باقى نمیگذارد.
آنچه که اهمیت این انتخاب را دوچندان میکند، زمان این انتخاب است. این انتخاب در زمانى اتفاق مى افتد که امریکا در مواجه با دو مسئله اصلى سیاست خارجى خود- یعنى خطر اتمى و استراتژیکى رژیم خمینى و همچنین مسئله اتمى کره شمالى، به سرعت به نقطه تعیین تکلیف نزدیک میشود. و از این زاویه، این انتخابى طبیعى براى مقابله قاطع و بى شکافِ امریکا با این چالشهاست.
براى پامپئو، البته خطر رژیم از الویت بالاترى برخوردار است، چونکه خطر اتمى کره شمالى- به دلیل ارتباطات نزدیکش با رژیم، به معنى خطر اتمى فزاینده رژیم هم تلقى میشود، در حالیکه رژیم خود به تنهایى نقش بى رقیب پدرخوانده تروریسم جهانى را داراست.
آنچه که پامپئو را در وحله نخست در رابطه با شکل دادن به یک سیاست قاطع همه جانبه در رابطه با رژیم به چالش میکشد،، تصور ابتدائى او مبنى بر فقدان یک الترناتیو مؤثر داخلى در مواجهه با رژیم است. این تصویر، با ادامه امواج قیام در ایران و نقش فزاینده مجاهدین در جهت دادن به آن، و همچنین ابتکارات سیاسىِ بین المللى مقاومت، بزودى دستخوش تغییرى کیفى خواهد شد.
