آفتابكاران اخبار و مقالات دربارة ايران و مقاومت
یکشنبه ۲۱مرداد ماه سران پنج کشور ساحلی دریای در آق‌تاو قزاقستان کنوانسیون حقوقی دریای خزر را امضا کردند. رسانه‌های حکومتی از سقوط سهم ایران از دریای خزر از ۵۰درصد به ۱۱درصد خبر دادند.
فضیحت این وطن‌فروشی و پنهان‌کاری در امضای کنوانسیون حقوقی دریای خزر، موجی از خشم و نفرت در میان هموطنانمان برانگیخت که در سطح وسیعی در فضای مجازی منعکس شد.
سابقه امر چه بود
وضعیت امروز دوباره روی میز آمده، پیشینه‌اش به ۲۲سال پیش، یعنی به سال ۱۳۷۵برمی‌گردد:
۱- پس از تجزیه شوروی در سال۱۹۹۱، دولت رفسنجانی به هوای نفوذ ایدئولوژیک ولایت‌فقیه در جمهوریهای مسلمان‌نشین حاشیه خزر، جمهوریهای جداشده از «اتحاد جماهیر شوروی» را به‌رسمیت شناخت و با وقوف براین‌که این اقدام، ایران را به‌لحاظ نظام حقوقی خزر مقابل ۴کشور، به‌جای یک کشور قرار می‌دهد، چشم خود را به سهم ۵۰درصدی ایران از ذخایر زیر بستر دریای خزر بست.
آخرین قرارداد گواهی می‌دهد که در سال۱۹۲۱میلادی بین ایران و «اتحاد جماهیر شوروی» در مورد بهره‌برداری از منابع خزر امضا شده و در مارس۱۹۴۰نیز مورد تأکید قرار گرفته است (در آن زمان هنوز ذخایر عظیم نفت و گاز در زیر بستر خزر کشف نشده بود اما در مورد بهره‌برداری از ذخایر آبهای این دریا، بر سهم مساوی دو کشور ساحل‌نشین تأکید شده بود).
۲ـ اغماض دولت رفسنجانی نسبت به‌حقوق ایران در خزر، جمهوریهای جدید حاشیه خزر را جری کرد تا خودسرانه ذخایر زیر بستر این دریا را با توافق‌های دوجانبه بین خود تقسیم کنند و برای بهره‌برداری از این ذخایر، قراردادهای کلانی با شرکتهای نفتی آمریکایی و اروپایی منعقد کنند.
در دولت خاتمی وقتی متوجه شدند که حریف، ایران را در مقابل کار انجام شده قرار داده است، از سهم ۵۰درصدی عقب‌نشینی کردند و با پیشنهاد تقسیم ذخایر بین ۵کشور ساحلی به۲۰درصد سهم برای ایران رضایت دادند.
۳ـ دولت احمدی‌نژاد با سهم ایران به میزان ۱۳درصد بستر و زیر بستر نزدیک سواحل ایران رضایت داد. هدف دولت احمدی‌نژاد باج دادن برای خروج از انزوای بین‌المللی بود.
نتیجه این‌که رژیم ایران برای حفظ و بقای سلطنت فاسد و تبهکار خود علاوه بر سرکوب خونین هر صدای حق‌طلب و اعدام و شکنجه همه مخالفان در داخل کشور، و علاوه بر تجاوز و دست اندازی به خاک سایر کشورهای منطقه و ایجاد حمامی از خون در سوریه، عراق و یمن، و علاوه بر صرف میلیاردها دلار برای توسعه بمب اتم و برنامه موشکی خود، اکنون بقایای سرمایه‌های ملی را صرف باج دادن برای حفظ حمایت سیاسی همسایه شمالی می‌کند تا به این وسیله با انزوای بین‌المللی که با آن روبه‌رو است مقابله کند.
