آفتابكاران اخبار و مقالات دربارة ايران و مقاومت
نرگس محمدی که برای یک مرخصی سه‌روزه از زندان بیرون آمده وضعیت نامناسب بهداشتی و پزشکی در زندانها، نگه داشتن زندانیان در سلول انفرادی و بدرفتاری با زندانیان بیمار را تشریح کرده است. با این همه می‌گوید ناامید نیست.
نرگس محمدی، نایب رییس کانون مدافعان حقوق بشر و عضو کمپین لگام (لغو گام به گام مجازات اعدام) که در مرخصی سه‌روزه از زندان به سر می‌برد، در سخنانی تند و انتقادی، وضعیت زندانها و نحوه برخورد با متهمان سیاسی و عقیدتی را تشریح کرد.
محمدی که در حضور فعالان مدنی و سیاسی و دوستان و نزدیکانش که برای دیدار با او به منزلش رفته بودند سخن می‌گفت، به بیماری زندانیان سیاسی که در داخل زندان به آن مبتلا شده‌اند اشاره کرد از جمله بیماری آرش صادقی، آتنا دائمی و…
این فعال مدنی وضعیت بهداشتی و پزشکی زندان رجایی‌شهر و اوین را نامطلوب و وضع رجایی‌شهر را حتی بدتر از اوین توصیف کرده است.
به گفته او زندانیانی را که نیاز به مداوا در خارج از زندان دارند تنها زمانی به بیمارستان منتقل می‌کنند که یا دیگر توانی برای زندانی باقی نمانده باشد و یا ترس مردن او وجود داشته باشد.
محمدی می‌گوید آتنا دائمی، زندانی عقیدتی که نیاز به عمل کیسه صفرا داشته آنقدر در زندان بالا آورده که حتی حال هم‌بندی‌هایش هم بد شده و بعد از دوسال او را برای جراحی به بیمارستان بردند.
همین وضعیت برای آرش صادقی هم وجود داشته. به گفته نرگس محمدی، آرش صادقی احتمالا در سلول انفرادی مورد ضرب و شتم قرار گرفته و استخوان کتفش شکسته یا آسیب دیده و آنقدر او را دیر برای مداوا برده‌اند که مبتلا به سرطان استخوان شده است.
بر اساس شنیده‌های نرگس محمدی، آرش صادقی حتی پس از عمل جراحی دستبند و پابند داشته است.
حمل بیمار با پتو
نرگس محمدی به اولین باری که پس از بازجویی و هنگام انتقال به سلول انفرادی بیهوش شده و “با تمام هیکل” در راهرو زمین خورده اشاره می‌کند و می‌گوید: «آنجا برانکارد و ویلچری وجود نداشت. یک پتو آوردند، پهن کردند روی زمین – من عامدانه از این واژه‌ها استفاده می‌کنم، بارها روی این واژه‌ها فکر کردم- آدم را “پرت” می‌کنند وسط پتو. اینکه برانکارد باشد و مریض را حمل کنند، اصلا این خبرها نیست. با پتو من را بردند بهداری.»
به گفته محمدی پس از بازگرداندن بیمار به زندان، وزارت اطلاعات تمام مدارک پزشکی او را می‌گیرد. او می‌گوید مدارک پزشکی خودش و نیز آرش صادقی الان نزد ماموران زندان و وزارت اطلاعات است.
بدرفتاری ماموران با زندانیان بیمار
گذشته از کمبود امکانات بهداشتی و پزشکی در زندان و دیرکرد ماموران در مداوای زندانیان بیمار، نکته دیگری که برای نرگس محمدی بسیار ناگوار است بدرفتاری ماموران امنیتی با زندانیان بیمار است.
او می‌گوید سه بار از زندان به بیمارستان منتقل شده و تنها به دلیل بدرفتاری ماموران امنیتی خواسته تا او را مجددا به زندان برگردانند.
او به نکته دیگری هم اشاره می‌کند و آن حضور مامور امنیتی هنگام برهنه شدن بیمار برای معاینه است. نرگس محمدی چندین بار خواسته که وقتی مجبور به برهنه شدن است، ماموری آنجا حضور نداشته باشد. حتی دوبار که باید کولونوسکوپی می‌کرده با فرمانده نیروهای امنیتی صحبت کرده و او نیز موافقت کرده که در روز انجام این عمل ماموری حاضر نباشد اما وقتی “با حال نزار” و پس از مصرف داروهای خاص وارد اتاق عمل می‌شود مامور امنیتی هم آنجا بوده است.
نرگس محمدی می‌گوید: «من اصلا تصورم این نیست که این به دلیل مسائل امنیتی باشد، این فقط شکنجه روانی است. این که فرمانده اجازه دهد که مامور نباشد و بعد با حال نزار وارد اتاق عمل شوی و مامور آنجا باشد، این شکنجه روانی است.»
سلول انفرادی؛ مصداق بارز شکنجه
نرگس محمدی شکنجه را “فقط کابل زدن” نمی‌داند؛ او سلول انفرادی را مصداق بارز شکنجه دانسته و می‌گوید: «اکثر این بیماری‌ها در سلول اتفاق افتاده. آرش بیماریش در انفرادی اتفاق افتاد. من شنیدم ضرب و شتم شده و ترکی در ناحیه کتف برایش پیش آمده. بیماری من در سلول ۲۰۹ اتفاق افتاد، پیش از آن من حتی یک قرص هم استفاده نمی‌کردم.»
به کانال دویچه وله فارسی در تلگرام بپیوندید
محمدی درباره سلول انفرادی به کمیسیون اصل ۹۰ مجلس شکایت کرده و این کمیسیون به او وقت ملاقات داده، اما دادستانی اجازه این ملاقات را نداده است. او می‌گوید: «یعنی حتی وقتی طبق قوانین جمهوری اسلامی هم می‌خواهیم رسیدگی کنیم، یک سد و مانعی وجود دارد. البته وقتی می‌گویند دادستانی موافقت نمی‌کند یعنی نهادهای امنیتی موافقت نمی‌کنند.»
نرگس محمدی به وضعیت بازداشتی‌های محیط زیست اشاره می‌کند که ۹ ماه است در سلول انفرادی به سر می‌برند: «بچه‌های محیط زیستی الان ۹ ماه است در انفرادی هستند و این واقعا شرم است، نه فقط برای حکومت جمهوری اسلامی حتی برای جامعه مدنی و برای هرکسی که دغدغه کوچکترین تغییری در حوزه مسائل انسانی داشته باشد. سلول انفرادی دربست افتاده دست نیروهای امنیتی.»
بر اساس شنیده‌های خانم محمدی، یکی از دختران بازداشتی محیط زیستی ۲۰ کیلو وزن کم کرده و دختر جوان دیگری دیگر قادر به راه رفتن عادی نیست و “دولادولا” راه می‌رود.
او به تاکید وزیر اطلاعات و رییس سازمان محیط زیست بر جاسوس نبودن این افراد اشاره می‌کند و می‌گوید: «آقای کلانتری و وزیر اطلاعات رسما گفتند اینها جاسوس نیستند پس چرا در سلول انفرادی هستند؟ واقعا این همه تناقض را نمی‌شود قبول کرد. اگر این حکومت یک سیستم است، پس این سیستم فروپاشیده است که وزارت اطلاعات بگوید اینها جاسوس نیستند، وزیر محیط زیست بگوید جاسوس نیستند، پس به چه علت در سلول انفرادی هستند؟ عبدالمالک ریگی را اینقدر در سلول انفرادی نگه نداشتند. یک تروریست را اینقدر در انفرادی نگه نمی‌دارند. اینها افراد شناخته‌شده هستند، آقای مراد طاهباز، کاووس سید امامی، هومن جوکار، نیلوفر بیانی اینها در عرصه محیط زیست کار کرده‌اند. اینها جاسوس نیستند.»
به گفته خانم محمدی بازپرس پرونده هر ماه حکم انفرادی این افراد را تمدید می‌کند یعنی این کار با امضای بازپرس صورت می‌گیرد اما این امضا خلاف قانون است.
زوج‌های زندانی؛ شکنجه مکرر
بر اساس اطلاعات نرگس محمدی در حال حاضر چهار زوج هم‌زمان در زندان هستند؛ فاطمه مثنا و حسن صادقی، گلرخ ایرایی و آرش صادقی، آزیتا رفیع‌زاده و پیمان کوشک باقی و نسرین ستوده و رضا خندان.
او این مسئله را هم بسیار آسیب‌زننده برای فرزندان این زوج‌ها می‌داند و هم از این نظر که کسی بیرون نیست تا بتواند پرونده دیگری را پیگیری کند، نامطلوب می‌داند.
علاوه بر این در اکثر موارد این زوج‌ها از ملاقات با یکدیگر هم محروم هستند. به گفته خانم محمدی، گلرخ ایرایی بسیار تلاش کرده تا لااقل پیش از عمل جراحی همسرش- آرش صادقی- بتواند با او ملاقات بگیرد اما موفق نشده است.
“با همه اینها من ناامید نیستم”
یکی از حضار از نرگس محمدی درباره رأی دادن او به روحانی و امیدش به بهبود وضعیت حقوق شهروندی و تناقض آن با آنچه او در زندان تجربه کرده پرسید.
نرگس محمدی گفت: «من ناامید نیستم، اگر ناامید بودم به گونه‌ای دیگر رفتار می‌کردم.»
او به شروع فعالیت مدنی‌اش در جنبش دانشجویی در سال ۱۳۷۱ و شور و شوقی که در آن زمان برای تغییر داشته اشاره کرد و گفت: «نمی‌خواهم بگویم من هنوز همان نرگس محمدی سال ۷۱هستم ولی من هنوز هم فکر می‌کنم که ما باید برای آزادی، حقوق بشر و عدالت تقلا بکنیم. مگر می‌شود تقلا نکنیم و امید به آزادی و عدالت داشته باشیم؟ در این جامعه استبدادزده و تاکید می‌کنم در این حکومت استبدادی امکانش وجود ندارد، امکان مساوی صفر است. مگر اینکه شما وارد حوزه‌ای شوید که همین امید و تقلا و همبستگی را داشته باشید. من تمام مدت در زندان فکر می‌کنم چکار باید بکنیم؟ و به یک چیزی رسیدم و آن خیزش مدنی است. ما واقعا نیاز به یک خیزش مدنی داریم.»
نرگس محمدی در اردیبهشت ماه ۱۳۹۵ در شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب تهران به ۱۶ سال زندان محکوم شد که ۱۰ سال از آن به دلیل فعالیت او در لگام) کمپین گام به گام تا لغو مجازات اعدام) و شش سال از آن به دلیل “اجتماع و تبانی علیه امنیت کشور” و “تبلیغ علیه نظام” بوده است.
نرگس محمدی از اردیبهشت ماه سال ۱۳۹۴ در زندان اوین به سر می‌برد. بر اساس قانون جدید مجازات اسلامی و بنا بر قاعده “تجمیع” او باید ۱۰ سال را در زندان بگذراند.
