آفتابكاران اخبار و مقالات دربارة ايران و مقاومت
فرزاد کمانگر، شیرین علم‌هولی، فرهاد وکیلی و علی حیدریان، چهار زندانی سیاسی کرد، سال ۸۹ اعدام شدند. جمهوری اسلامی پیکر آنان را به خانواده‌هایشان تحویل نداد. سازمان “عدالت برای ایران” در این رابطه به سازمان ملل شکایت کرد.
سازمان حقوق بشری “عدالت برای ایران” روز چهارشنبه ۱۸ مهر (۱۰ اکتبر) همزمان با “روز جهانی مبارزه با اعدام” با عرضه شکایتی به گروه کاری “ناپدیدشدگان قهری سازمان ملل” خواستار مشخص‌شدن سرنوشت چهار زندانی سیاسی کرد شد که هشت سال پیش در زندان اوین اعدام شدند.
به کانال دویچه وله فارسی در تلگرام بپیوندید
دادستانی جمهوری اسلامی با صدور اطلاعیه‌ای در ۱۹ اردیبهشت ۸۹ اعدام این افراد را تأیید کرده بود. فرزاد کمانگر، علی حیدریان، فرهاد وکیلی و شیرین علم‌هولی را به اتهام‌هایی چون “عضویت در حزب کارگران کردستان ترکیه (پ‌ک‌ک)، عضویت در پژاک و بمب گذاری در تهران” دستگیر کرده بودند.
در آن زمان پیگیری وضعیت و سرنوشت این زندانیان از اولویت‌های گروه‌های ایرانی و بین‌المللی حقوق بشر بود. در کمپین‌های حمایتی به ویژه از فرزاد کمانگر و شیرین علم‌هولی، که در موردشان اطلاعات بیشتری در اختیار فعالان حقوق بشر بود، نام برده شده است.
فرزاد کمانگر در کامیاران آموزگار بود و در آنجا فعالیت مدنی نیز داشت. وکیل او، خلیل بهرامیان، پس از آن که حکم اعدام موکلش در دیوان عالی کشور تأیید شد، در مصاحبه‌ای با دویچه وله با قطعیت دخالت او را در هر گونه فعالیت مسلحانه انکار کرده بود. بهرامیان گفته بود: «موکل من نه اسلحه، نه چیز دیگری در دست داشته است. در هیچ سازمانی هم عضویت نداشته و فقط فعال حقوق بشر و روزنامه‌نگار بوده و دبیر و همین و همین و همین.»
به‌رغم اعتراض‌های بین‌المللی این افراد اعدام شدند.
اما جمهوری اسلامی ایران پیکر این زندانیان سیاسی اعدام‌شده را به خانواده‌هایشان تحویل نداد و با گذشت بیش از هشت سال، هنوز محل خاکسپاری آن‌ها مشخص نشده است.
سازمان “عدالت برای ایران” اطلاع داده است که طی چهار شکایت‌نامه جداگانه، از گروه کاری ناپدیدشدگان قهری خواسته است تا ایران را در مورد روند غیرقانونی‌ای که منجر به صدور حکم اعدام و تعیین سرنوشت این زندانیان شده، پاسخگو کند.
تلاش‌های بی‌نتیجه برای تحویل پیکر اعدام‌شدگان
سازمان عدالت برای ایران همچنین اعلام کرده است که براساس اطلاعاتی که از منابع موثق به دست آورده، خانواده فرزاد کمانگر برای گرفتن پیکر و گواهی فوت او تلاش‌های بسیاری کردند، اما هیچ جوابی نگرفتند.
خانواده علی حیدریان هم به همراه خانواده‌های زندانیان سیاسی کرد که همزمان اعدام شده بودند، در ۱۲ خرداد ۱۳۸۹ با استاندار کردستان ملاقات کردند و خواهان مشخص شدن چگونگی تحویل پیکر اعدامیان شدند.
استاندار کردستان در پاسخ اعلام کرده بود: «اعدام‌شدگان در محلی که هم‌اکنون به دلیل شرایط امنیتی قادر به افشای آن نیستیم دفن شده‌اند و پس از گذشت زمان و مساعد بودن اوضاع مسئولین مربوطه محل دفن ایشان را به شما اطلاع خواهند داد.»
اما تاکنون هیچ اطلاعی از محل دفن علی حیدریان به خانواده او داده نشده است.
خانواده شیرین علم‌هولی هم پس از شنیدن خبر اعدام او بلافاصله به تهران آمدند و برای گرفتن پیکرش به زندان اوین مراجعه کردند. اما مسئولان زندان تنها لباس و مقداری وسایل شخصی فرزندشان را به آن‌ها تحویل دادند.
با وجود پیگیری‌های خانواده شیرین علم‌هولی، دادگاه انقلاب و دادگستری تهران تاکنون هیچ پاسخ و اطلاعاتی درباره پیکر او و گواهی فوت یا هر گونه سند و مدرکی که بتواند اعدام او را تأیید کند، به خانواده او نداده‌اند.
سازمان عدالت برای ایران اعلام کرده است که ناپدید کردن قهری از طریق عدم تحویل پیکر و اختفای محل دفن زندانیان سیاسی در جمهوری اسلامی سابقه زیادی دارد.
در تازه‌ترین مورد، پیکر زانیار و لقمان مرادی و رامین حسین پناهی، سه زندانی سیاسی کُرد که در ۱۰ شهریور ۱۳۹۷ اعدام شدند، به خانواده‌هایشان داده نشد. علی‌رغم پیگیری‌های مکرر، مقامات از دادن نشانی محل خاکسپاری آن‌ها نیز خودداری کرده‌اند. این موضوع باعث اعتصاب سراسری و عمومی نواحی کردنشین ایران شد.
