آفتابكاران اخبار و مقالات دربارة ايران و مقاومت
حسین راغفر وحشت زده از آینده نظام میگوید: دولت درباره بازگشت تحریمها با تعلل و کندی عمل کرده در حالی که در آمریکا گروه‌های بسیار گسترده و فعالی روی ابزارهای تحریمی به منظور موفق شدن تحریمها کار کرده‌اند.
یکی از اقداماتی که فرض می‌شد، می‌توان در مقابل تحریم‌های آمریکا صورت داد، مبادله تجاری براساس پول‌های ملی بود که همین را هم آمریکا در تحریم خود اعمال کرد.
الان بسیاری از قراردادهای تجاری با هند و چین که قرار بود با پول‌های ملی دو کشور صورت بگیرد، به حالت تعلیق درآمده است!
این را هم فراموش نکنیم آمریکا تنها دو ماه به چند کشور وقت داده تا ظرف این مدت کوتاه تقاضایشان را از نفت ایران به صفر برسانند!
او همچنین گفته، «سخت شگفت زده شده که چرا مقامات امنیتی کشور از وقوع یک کودتای نرم اقتصادی که بازار ارز ایران را هدف گرفته غافل مانده‌اند.
جای تأسف تاسف است که دختری به نشانه اعتراض روسری خود را در میدان انقلاب تهران روی چوب برده به زندان برده می‌شود، ولی سوداگران و کسانی که در فساد چشمگیر دولتی نقش داشته‌اند همچنان آزاد هستند و کسی به دنبال دستگیری طمع کاران و فاسدین نیست.»
مهمتر از هر چیز، مسأله سیاست های داخلی است که چگونه می تواند روی آثار تحریم ها بر کشور تعیین کننده باشد. آنچه من متوجه می شوم، این است متأسفانه آسیب هایی که بر اثر افزایش دستوری نرخ ارز در کشور صورت گرفته و در حال گرفتن است، بسیار هولناک تر از آثار تحریم هاست.
البته که در جریان تحریم های آمریکا علیه ایران، مسأله تحریم های ثانویه که عملا مشمول شرکت هایی است که اگر تحریم های آمریکا را نقض بکنند، تحت این اقدام قرار می گیرد، یک اقدام بسیار خطرناکی به جهات مختلف است.
این موضوع مصوبه کنگره آمریکاست و عملا معنای دیگرش این است که کنگره آمریکا با این اقدام به کنگره جهان تبدیل می شود و مصوبات آن برای همه کشورهای دنیا لازم الاجراست.
اگر کشوری به این مصوبات و تحریم ها بی توجه باشد، با تنبیهات آمریکایی ها مواجه خواهد شد.
این موضوع پیامدهای گسترده ای دارد و فقط روی ایران نیست، بلکه کشورهای دیگر دنیا را تحت تأثیر قرار می دهد و تحت تاثیر هم قرار داده است.
اگر شما نگاهی به رابطه تجاری با سایر کشورهای جهان داشته باشید، بر اساس آماری که از رابطه تجاری آمریکا با دیگر کشورهای دنیا در سال ۲۰۱۷ منتشر شد، تنها کشوری که رابطه تجاری مثبتی با آمریکایی ها داشته، بریتانیاست و مابقی کشورها رابطه تجاری منفی با آمریکا دارند که البته این موضوع حتما اتفاقی نیست، بلکه برنامه ریزی شده است، چون بر همین اساس، کشورهای دنیا در یک وضعیت وابستگی به آمریکا به سر می برند که آنها را تابع سیاست ها و برنامه ریزی های این کشور می کند.
این موضوع نشان می دهد، چگونه کنگره آمریکا می تواند به یک کنگره جهانی تبدیل بشود؛ علت اصلی اش همین مسأله ای است که از آن یاد کردیم.
به عنوان مثال یکی از اقدامات قرار بوده این باشد، کشورهایی که بر مبنای پول ملی خودشان هم با ما مبادله می کنند، شامل تحریم بشوند.
خوب ما الان با چینی ها و هندی ها تعدادی از قراردادهایمان دوجانبه بوده، منتهی آمریکایی ها حتی کشورهایی که با پول ملی و بانک هایی که با پول ملی شان با ما تجارت کنند را تحریم کرده است که آنها نتوانند در صورت چنین اقدامی مبادلات دلاری داشته باشند.
به تعبیر دیگر، تحریم های ثانویه آثار تعیین کننده ای روی رفتار کشورهای دیگر در انجام مبادلات اقتصادی با ایران گذاشته است که متأسفانه این موضوعات آثارش را در اقتصاد ما نشان خواهد داد.
اما متأسفانه باید بگویم در ایران مشکل ما بیشتر داخلی است.
در آمریکا یک تیم بسیار گسترده است، تلاش شبانه روزی دارند و حتی مطالعات روزمره ای از موضع گیری مسئولان در ایران دارند و این مسائل را تجزیه و تحلیل می کنند، در حالی که ما هیچ یک از اینها را نداریم.
اینکه وضعیت بهتر بشود یا بدتر، بسته به این دارد که چگونه با این موضوع مواجه شویم. عرض کردم ما هیچ برنامه ای برای مواجهه با ابزارها و سیاست های تحریمی نداشته ایم و همواره بسیار منفعل در قبال آن عمل کرده ایم و به نظر من خطر اصلی که کشور را تهدید می کند، همین است.
این انفعالی که سیاست های بخش عمومی در کشور ما با آن مواجه بوده، مشکل بزرگی است.
پ ن: البته حسین آقا میترسد حرف اصلی و ترس اصلی از آینده نظام که همان قیام گرسنگان است را حتی به زبان بیاورد.
اما ترس واقعی همین است که از ولی فقیه تا تک تک مزدورانش همه از وحشت آن شب و روز ندارند.
