آفتابكاران اخبار و مقالات دربارة ايران و مقاومت
عریان‌ترین شکل واقعیت!
محمد توکلی
هنگامی که روز جمعه هفته گذشته نمازگزاران جمعه در کرج با طوماری مواجه شدند شاید در نگاه اول تصور می‌کردند اعتراضی علیه لوایح FATF و یا مطالبه‌ای از مسئولان برای حل مشکلات معیشتی مردم است. اما پس از مطالعه طومار مشخص می‌شد که نه، این بار خبری از این دو مورد که اخیراً سخن گفتن از آن در محافلی مانند نمازهای جمعه مُد شده، نیست و موضوع طومار اعتراضی چیز دیگری است. طومارنویسان به دعوت از علی لاریجانی، رییس مجلس برای سخنرانی در مراسم ۲۲ بهمن این شهر معترض هستند.
دعوتی که از سوی قائم‌مقام آیت‌الله جنتی در شورای هماهنگی تبلیغات اسلامی انجام شده بود و حالا مورد اعتراض “مردم انقلابی کرج” قرار گرفته است. نکته جالب‌تر از این اعتراض به دعوت از چهره‌ای اصولگرا سخنان امام جمعه کرج بود. خطیب نماز جمعه کرج با اعلام “اولتیماتوم یک هفته‌ای” به مسئولان خواستار “تدبیر” برای این موضوع شد. ۲۴ ساعت بعد از آنچه در نماز جمعه کرج رخ داد علی لاریجانی در پیغام کنایه‌آمیزی اعلام کرد: “مسئله در حدی نیست که ایشان به شورای هماهنگی مرکز اولتیماتوم یک هفته ای بدهند. امروز کشور به وحدت نیاز دارد و مخصوصاً راهپیمایی ۲۲ بهمن بایستی مظهر وفاق در کشور باشد و آقای امام جمعه خودشان سخنرانی نمایند یا هر کسی که مطلوبشان هست، دعوت نمایند آنچه رخ داده به طور خلاصه این چنین است: رئیس اصولگرای مجلس در چهلمین سالگرد انقلابی که یکی از مهم‌ترین آرمان‌ها و اهداف آن آزادی بود حق سخنرانی ندارد!
این بار دیگر خبری از لغو کنسرت به بهانه «هنجارشکنی» نیست و یا سخنرانی فردی دگراندیش لغو نشده، حتی سخنران چهره‌ای اصلاح‌طلب هم نیست که تصور کنیم به دلیل تنش میان برخی ارکان قدرت با این جریان سیاسی اجازه سخنرانی پیدا نکرده است. بحث بر سر رفتاری غیرقانونی از سوی گروه‌هایی است که توانسته‌اند از حضور یکی از سران قوا که از قضا اصولگرا و چهره‌ای نزدیک به قدرت رسمی است جلوگیری کنند! در این باره می‌توان به سه نکته اشاره کرد:
۱. در این روزها و به بهانه “دهه فجر” شاهد اعلام دستاوردهای نظام سیاسی برآمده از انقلاب۵۷ هستیم و تریبون‌های رسمی همچون صداوسیما از پیشرفت‌های بزرگ اقتصادی در این چهار دهه می‌گویند و این عملکرد را با کارنامه رژیم پیشین مقایسه می‌کنند. بیاییم فرض کنیم چنین رویکردی علمی و صحیح بوده و تمامی موارد گفته شده هم مورد قبول همگان باشد؛ پرسش اساسی این است که آیا همه کارنامه چهل سال اخیر همین پیشرفت‌ها و نقاط قوت است و هیچ نقطه ضعفی وجود ندارد؟ فی‌المثل در موضوع آزادی‌های سیاسی و اجتماعی که یکی از سه هدف اصلی انقلاب بود چه کرده‌ایم و آیا می‌توانیم با قدی افراشته از عملکردهایمان دفاع کنیم. همین نمونه که در ابتدای این نوشتار گفته آمد واقعیت عملکردهای ما در این حوزه به عریان‌ترین شکل آن است. در چهلمین سالگرد انقلابی که هدفش آزادی بود هنوز رئیس مجلس اجازه سخنرانی آزادانه ندارد و گروه‌های فشار می‌توانند دعوت از او را هم لغو کنند چه برسد به دیگران!
۲. در همه این سال‌ها مشخص شده است که عقب‌نشینی و محافظه‌کاری مسئولان در قبال چنین رخدادهایی نه تنها کمکی به حل مسئله نمی‌کند بلکه سبب تداوم این قبیل رفتارها نیز می‌شود. آنچه از علی لاریجانی در واکنش به این اتفاق مشاهده شد نمونه کاملی است از نوع مواجهه مسئولان با اقدامات غیرقانونی و فشارهای اقلیتی قدرت‌مند و البته پر سروصدا. تا زمانی که الگوی مواجهه با این اقلیت این چنین باشد آنان خود را “مردم” نامیده و روز به روز بیشتر از قبل به رفتارهای غیرقانونی خود ادامه می‌دهند. سکوت و عقب‌نشینی به بهانه حفظ وحدت و آرامش نه کمکی به وحدت‌آفرینی کرده است و نه آرامشی به جامعه تزریق کرده.
