آفتابكاران اخبار و مقالات دربارة ايران و مقاومت
سه هزار دانشجو با امضای بیانیه ای به محرومیت های تحصیلی دراویش نعمت اللهی اعتراض کردند.
«مصطفی دانشجو» دانشجوی دوره کارشناسی ارشد حقوق جزا و جرم شناسی و «فرشید یداللهی»، دانشجوی دانشگاه شیراز دو نفری هستند که به جرم پیروی از طریقت گنابادی از ادامه تحصیل بازمانده بود.
سال پیش دکتر « محمد علی طاووسی» پژوهشگر حوزه عرفان و تصوف با بیش از 16 سال سابقه کار به جرم درویش بودن از سازمان میراث فرهنگی اخراج شده بود.
دکتر «شهرام پازوکی»، دکتر «بیژن بیدآباد» و دکتر «علی‌محمد صابری» ، از اساتید صاحب نام حوزه فلسفه، اقتصاد و عرفان نیز در طول چند سال اخیر یا از تدریس در دانشگاه‌های کشور به جرم مشابه بازماندند؛ یا از ارتقا آنان به هیات علمی دانشگاه جلوگیری شد، به جرم درویش بودن.
«مصطفی دانشجو» که همزمان با اعلام نتایج انتخابات ریاست جمهوری از دانشگاه اخراج شد، از مدیران سایت مجذوبان نور و وکیل سرشناس دراویش گنابادی است که از سال 1390 تا 1394 در زندان اوین به سر می برد.
««محمد شریفی مقدم» فعال دانشجویی و فعال حقوق کودکان که از دست اندرکاران تهیه این بیانیه است، به ایران وایر می گوید: «حق تحصیل از منظر قانونی اساسی، از حقوق اولیه و طبیعی همه آحاد جامعه است و هیچ مرجعی حق ندارد کسی را به جرم باورها و اعتقادات مصلحانه اش از این حق محروم کند.»
بعد از افزایش برخورد با دانشجویان پیرو طریقت گنابادی، تعدادی از فعال دانشجویی مصمم شدند فارغ از باورها و عقایدشان، به مسئله محرومیت از تحصیل اقلیت های دینی و مذهبی و قومی بپردازند.
دانشجویان مشارکت کننده در این اعتراض می خواهند نگاه امنیتی حاکم بر جامعه در مورد دراویش نعمت اللهی برچیده شده و الزاما کسی به جرم پیروی از طریقت گنابادی یا سایر باورهای مذهبی، تحت فشار تحصیلی قرار نگیرد: « یکی از فارغ التحصیل دانشگاه تربیت مدرس بود که امریه سربازی گرفت و به محل خدمتش اعزام شد اما تا فهمیدند او مقید به طریقت درویشی است او را بلافاصله به مرز خاش برگردانده و اعلام کردند که باید مثل یک سرباز عادی و معمولی، دوران سربازیش را طی کند. »
محمد شریفی مقدم می گوید : « همه ما می دانیم محروم کردن آقای دانشجو به واسطه اعتقاد ایشان بوده و یک حرکت سازماندهی شده است. همان طور که پیش از این مریم شیرینی را از ادامه تحصیل محروم کردند تازه وقتی بیانیه را منتشر کردیم، متوجه شدیم موارد بسیاری بوده که اصلا خبری نشده. افرادی آمدند و گفتند به علت درویش بودن اخراج شده بودند.»
آنها از فشارهای زیرپوستی صحبت می کنند که با مراجعه و احضار مکرر دانشجویان به کمیته انظباطی یا حراست دانشگاه بر دانشجویان درویش وارد می شود. فشارهایی که ممکن است به اخراج منتهی نشود اما سبب خودسانسوری و انزوای این دانشجویان می شود.
یکی از دانشجویان امضا کننده بیانیه به ایران وایر می گوید: «با اینکه توهین به اماکن مذهبی حتی بین افراطی ها و قشریون هم به نوعی ناپسند است اما حسینیه های دراویش تخریب می شوند. دکتر نورعلی تابنده که قطب جامعه درویشان است، امکان سفر کردن به شهرش را ندارد، بزرگان تصوف در سال های اخیر وقتی فوت می کنند اجازه دفن آنها را در بیدخت گناباد نمی دهند.»
او که از امضا کنندگان بیانیه «دفاع از حق تحصیل» اقلیت هاست، این سوال را مطرح می کند که «چرا یک حکومت دینی قرائت دراویش را برنمی تابد، قرائتی که باورشان از صلح، دیدگاهی جامع و بدون تبعیض است؟»
این دانشجو امضای بیانیه دفاع از حق تحصیل را یک حرکت مدنی می داند: «با وجود همه برخوردهای قهری، ما تلاش می کنیم با اعتراض مدنی حقوقمان را مطالبه کنیم. نمونه اعتراض مدنی ، امضای این بیانیه بود.»
به گفته «محمد شریفی مقدم» در ابتدا، 58 دانشجو روی متن بیانیه کار کردند و وقتی نهایی شد در طول سه روز، سه هزار دانشجو آن را امضا کردند: «محرومیت از تحصیل را ابزاری می دانیم که حاکمیت به عنوان حربه و برای فشار بر گروه های مختلفی همچون بهاییان یا دراویش و اقلیت های مذهبی از آن بهره می برند. شاید درویشی را از دانشگاه اخراج می کنند تا او و امثال او در محیط دانشگاه ، سخنی از تصوف و عرفان به میان نیاورند به همین دلیل هم ما مصمم شدیم در مقابل محرومیت از تحصیل به مثابه یک ابزار فشار، موضع گیری کنیم.»
