بهاره هدایت همزمان با اعتصاب غذا در زندان: جمهوری‌ اسلامی رفتنی‌ است و رفتنش به وجدان جامعه وابسته است

بهاره هدایت، فعال و زندانی سیاسی، در پیامی که از زندان اوین منتشر کرده است، ضمن تاکید بر «ادامه اعتصاب غذای خود» تا «تحقق أراده جامعه بر سرنگونی جمهوری اسلامی»، نوشته است: «این اعتصاب برای من به مثابه تجدید عهدی‌ست با وجدان عمومی»، «نگران من نباشید، نگران ایران باشید». بیش از هفتاد فعال دانشجویی پیشین و کنونی دانشگاه‌های ایران، در پیامی از بهاره هدایت درخواست کردند تا به اعتصاب غذای خود پایان دهد. بهاره هدایت، در پی مرگ مشکوک جواد روحی در زندان، همچنین برای درخواست آزادی الهه محمدی و نیلوفر حامدی، دو روزنامه‌نگار زندانی، از روز پنج‌شنبه نهم شهریور، در اعتصاب غذا به سر می‌برد.بهاره هدایت، در نامه‌ای که از زندان اوین منتشر کرده است، ضمن پاسخ به تمامی افرادی که تاکنون خواستار شکستن اعتصاب غذای او شدند، نوشت: «نگران من نباشید، نگران ایران باشید».

در نامه بهاره هدایت که روز جمعه هفدهم شهریور و در نهمین روز اعتصاب غذای او منتشر شده است، با بیان اینکه «این اعتصاب برای من به مثابه تجدید عهدی‌ست با وجدان عمومی»، آمده است: «جان من، آزادی‌ام، یا در بند بودنم آن وقتی برایم محل اعتناست که ذیل وجدان عمومی جامعه به تحقق اراده آن برای براندازی حکومت بیفزاید».

این فعال و زندانی سیاسی، ضمن اشاره به نزدیک شدن به آستانه سالگرد «قیام مهسا» و ادای احترام در برابر «خانواده‌های داغدار و خصوصا رنجوری‌ آنها از سرکوب‌هایی که این روزها متحمل شده‌اند»، افزوده است: «می‌دانم این اعتصاب واقعا ناچیز است در مقابل ناحقیقت‌هایی که اطراف ما را گرفته‌اند و با زور و زنجیر حکومت تمامیت‌خواه می‌خواهند جای حقیقت را بگیرند».

در بخشی از نامه این فعال دانشجویی، ضمن قدردانی از تمامی افرادی که نگران سلامتی او بوده و خواستار پایان دادن به اعتصاب غذای او شدند، تاکید شده است: «جمهوری‌ اسلامی رفتنی‌ست و رفتنش به کنش سیاسی اندیشیده و مبتنی بر وجدان وابسته است. چه آنکه هر روزی که به عمر این حکومت اضافه می‌شود، معادل کاستن از عمر این ملک و ملت است».بهاره هدایت، ضمن اشاره به «مسیر پرخطر دشوارِ» پیشِ رو، یادآوری کرده است: «وجدان عمومی جامعه که در طول قیام مهسا(ژینا)، در یک سال گذشته واقعیت جاری در خیابان‌ها را معنا می‌بخشید و همزمان از همه ستیزهای ناامیدکننده اپوزیسیون فراتر می‌رفت، این فراتر رفتن چنان واقعی و نیرومند بود که توانست تا ماه‌ها بعد هم حتی بلوک‌های متعارض اپوزیسیون را-تا حد چشمگیری- یکدل و همراه کند».

بهاره هدایت که در پایان نامه خود به عدم پاسخ «هم‌وزن» از سوی «اپوزیسیون» به آن «نیرویی که از جامعه دریافت کرده بود» اشاره کرده است، خاطر نشان می‌کند: «وجدان سیاسی»، «می‌تواند نیروهای سیاسی حاضر در میدان براندازی را هم به ضرورت به رسمیت‌شناسیِ دیگری در این میدان»، «متقاعد کند».