آفتابكاران اخبار و مقالات دربارة ايران و مقاومت
قریب دویست تن از هنرمندان، نویسندگان، فعالان حقوق بشر، موسیقی‌دانان، کارگردانان، هنرپیشه‌ها از جمله الیزابت بدنتر، دانیل کوهن‌بندیت، گلشیفته فراهانی، مرجان ساتراپی در نامه‌ای که در روزنامۀ لوموند خطاب به رئیس جمهوری فرانسه امانوئل ماکرون منتشر کرده‌اند، از او خواسته‌اند که هر چه سریعتر برای نجات جان توماج صالحی و دیگر زندانیان سیاسی در ایران اقدام کند.
نویسندگان نامه به رئیس جمهوری فرانسه یادآور شده‌اند که خوانندۀ جوان رپ ایرانی صرفاً به دلیل حمایتش از جنبش “زن، زندگی، آزادی” در ایران از سوی دادگاه انقلاب اصفهان به مرگ محکوم شده است.
نویسندگان نامه به رئیس جمهوری فرانسه یادآوری کرده‌اند که او “از همان آغاز از این جنبش دفاع کرد و ضمن از دعوت از نمایندگان این جنبش (مسیح علینژاد، لادن برومند، شیما بابایی و رؤیا پیرایی) به کاخ الیزه در گفتگویی رادیویی قدردانی و حمایت خود را از این جنبش ابراز داشت و آن را نبردی منطبق با ارزش‌های جهانی فرانسه توصیف نمود.”
امضاءکنندگان نامه یادآوری کرده‌اند که پاسخ جمهوری اسلامی ایران به این جنبش مسالمت‌آمیز و جهانشمول سرکوب بی‌رحمانه و بی‌حد بوده است که به کشته شدن ۵۳٧ نفر از تظاهرکنندگان و دستگیری و شکنجۀ شمار بالایی از آنان منجر شد. به گفتۀ نویسندگان نامه، یکی از سلاح‌های رژیم ایران برای خاموش کردن صدای مخالفان، محکومیت آنان به اعدام است.
نویسندگان نامه پس از اشاره به شمار بالای اعدام‌ها در ایران در سال گذشته از توماج صالحی به عنوان هنرمندی مردمی و یکی از چهره‌های شاخص جنبش “زن، زندگی، آزادی” در ایران یاد کرده‌اند. آنان گفته‌اند که توماج صالحی تجسم آرمان‌های ایرانیان تشنۀ آزادی و دموکراسی است و دستگیری‌های مکرر و شکنجۀ او در زندان‌های جمهوری اسلامی گواه این حقیقت است. امضاءکنندگان همچنین گفته‌اند که احکام اعدام جمهوری اسلامی علیه مخالفان از جمله علیه توماج صالحی نشانۀ ترور و ارعابی است که جمهوری اسلامی علیه مردم خود و کشورهای مدافع دموکراسی ارسال می‌کند. نویسندگان نامه تصریح کرده‌اند که از بیش از یک ماه پیش جمهوری اسلامی وسیعاً گشت‌های ارشاد را در سراسر کشور از نو به کار گرفته (همان گشت‌هایی که به قتل مهسا امینی منجر شد) و به این ترتیب جنگی بی‌امان علیه زنان بدون حجاب را در خیابان‌های کشور دنبال می‌کند.
نویسندگان نامه همچنین گفته‌اند که جمهوری اسلامی علیه کشورهای دموکراتیک نیز از “دیپلماسی گروگانگیری” استفاده می‌کند که عبارت است از دستگیری و حبس شهروندان غربی جهت باجگیری از دولت‌های آنان. امضاءکنندگان نامه با اشاره به چهار گروگان فرانسوی در ایران (سسیل کولر، ژاک پاری، لویی آرنو و اُلیویه) افزوده‌اند که گروگان‌های فرانسوی همانند شهروندان ایرانی قربانی اتهامات دروغ، دستگیری‌ها و بازداشت‌های خودسرانه، دادگاه‌های نمایشی و محکومیت‌های بی اساس هستند.
آنان سپس افزوده‌اند که “سیاست شرم آور جمهوری اسلامی در چانه زنی و معامله از طریق گروگانگیری، فرانسه را ناگزیر از تسلیم در مقابل باجگیری‌های ننگین جمهوری اسلامی کرده و مانع از موضعگیری‌های شایستۀ فرانسه به عنوان مدافع حقوق بشر شده است.”
به همین خاطر، امضاءکنندگان نامه از امانوئل ماکرون خواسته‌اند که “موضعی سرسختانه علیه سیاست تمامیت‌خواهانۀ جمهوری اسلامی ایران اتخاذ کند و با استفاده از همۀ وسایل سیاسی و دیپلماتیک خواستار لغو مجازات اعدام توماج صالحی و دیگر زندانیان سیاسی در ایران و آزادی آنان شود.”
