آفتابكاران اخبار و مقالات دربارة ايران و مقاومت
به مناسبت روز جهانی کارگر قطعنامه‌ای از سوی سه تشکل صنفی سرشناس؛ شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران، سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوس رانی تهران و حومه و اتحادیه آزاد کارگران ایران منتشر شده است.
سه تشکل کارگران و فرهنگیان: طبقه حاکم بر ایران محصول یک دروغ بنیادین به نام وعده جامعه “برابر و آزاد” و فرایند مبتذل‌سازیِ این مفاهیمِ انسانیِ به سرقت‌رفته است
به مناسبت اول ماه مه، روز جهانی کارگر، سه تشکل کارگران و فرهنگیان ایران در قطعنامه‌ای مشترک خواسته‌های اساسی خود را در ۱۰ بند اعلام کردند.
این قطعنامه با امضای سه تشکل صنفی “شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران”، “سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوس رانی تهران و حومه” و “اتحادیه آزاد کارگران ایران” روز ۱۲ اردیبهشت (اول ماه مه) منتشر شد.
این قطعنامه بر تداوم جنبش “زن زندگی آزادی” و عملی ساختن منشور مطالبات حداقلی تشکل‌های صنفی و مدنی مردم ایران تاکید کرده است.
در آغاز متن قطعنامه آمده است: «امروز اربابان قدرت و ثروت، ما را در وضعیتی قرار داده‌اند که استثمار، غارت و خشونت تنها ابزار فرمانروایی آنهاست. در این حکمرانی دینی سرمایه محور، انسان هیچ موجودیت به رسمیت شناخته‌شده‌ای ندارد؛ آنچه در این مناسبات اجتماعی مادیت یافته، مرگ زندگی است.»
این نهادها می‌گویند: «طبقه حاکم بر ایران محصول یک دروغ بنیادین به نام وعده جامعه “برابر و آزاد” و فرایند مبتذل‌سازیِ این مفاهیمِ انسانیِ به سرقت‌رفته هستند، بر بنیاد همین رویه ضدبشری است که اقلیت فرادست و اکثریت فرودست بازتولید می‌شوند؛ همان اقلیتی که کار نمی‌کنند و زندگی می‌کنند و اکثریتی که کار می‌کنند و زندگی نمی‌کنند».
امضاکنندگان قطعنامه از یک “ستمگریِ تمامیت‌خواه برگرفته از یک ایدئولوژی خشونت‌پیشه، مقید به استثمار و غارتگری مشروع شده” حاکم بر ایران سخن می‌گوید که “انسان و جهانِ آن، کالایی است برای بازاری که شکنجه، خون و مرگ در آن عادی‌سازی شده است”.
قطعنامه به حقوق زنان می‌پردازد و می‌گوید: «زن در این مناسبات کاملا نابرابر و مرد/ پدرسالارانه، ابزاری است که فقط به تملک قدرت در می‌آید و هر نوع اختیاری از وی سلب شدنی است.»
این سه تشکل صنفی در ۱۰ بند خواسته‌های خود را بیان کرده‌اند. در این خواسته‌ها از جمله به موارد زیر اشاره شده است:
- تداوم بخشیدن به جنبش زن زندگی آزادی و نیز، ارتقاء، گسترش و عملی ساختن منشور مطالبات حداقلی تشکل های صنفی و مدنی مردم ایران
- حق تعیین سرنوشت سیاسی، اقتصادی و اجتماعی، مبتنی بر یک انتخابات آزاد و با روشی کاملا دموکراتیک، برای تغییر بنیادین در این حوزه‌ها
- حق دانستن و آموزش، آموزش به زبان مادری و تدریس برای همگان، به طوری که هیچ فردی نباید توسط آموزشِ رسمیِ حکومتی، متحمل تحقیر، تهدید و داوری مغرضانه عوامل ایدئولوژیک حکومت قرار گیرد
- حق بازبینی منتقدانه به آنچه که قدرت حاکم “مقدس” می‌انگارد، بر مبنای دانش و خرد انسانی، بدون هراس از سرکوب
- رهایی زنان از ستم مضاعف در جامعه بواسطه سنت، مذهب، سیاست دینی، خانواده، نهادهای آموزشی و قوانین برگرفته از آن، و حق زنان در انتخاب سبک زندگی.
این قطعنامه تأکید دارد که طرح موسوم به “نور که اعلان جنگ با مردم است، توسط خشم مقدس و انقلابی مردم برچیده خواهد شد”.
نویسندگان این بیانیه همچنین خواهان “آزادی بی قید و شرط تمامی فعالان صنفی از زندان، لغو تبعید و دعوت به کار اخراج‌شدگان در حوزه‌های مختلف فرهنگی، کارگری، زنان، محیط زیست و…” شده و نیز خواهان آن شده‌اند تا “طردشدگان، به حاشیه رانده‌شدگان، اقلیت‌های مذهبی، قومی و… به متن زندگی” باز گردند.
در بند آخر این بیانیه آمده است: «صلح خواست واقعی زندگی‌خواهی ماست؛ ایجاد صلح در منطقه و جهان منجر به شکست دائمی حاکمان بزرگ و کوچک منطقه‌ای و جهانی می‌گردد؛ شکست آنان که بقای خود را در کشتن مردم واقعی می‌دانند.»
این قطعنامه می‌افزاید، “ما معلمان، کارگران، بازنشستگان و مردم تحت ستم، بر این باوریم، که ساختن جهانی برخوردار از اراده‌ی انسان‌های آزاد، ممکن و شدنی است، وبا اتکا به همین سرمایه اجتماعی با اقتدار و عقلانیت” مطالبات خود را بیان می‌کنیم.
