نامه‌ سرگشاده‌ی جمعی از استادان اخراجی و تعلیقی دانشگاه به رئیس جمهور

ریاست جمهوری اسلامی ایران
جناب آقای دکتر مسعود پزشکیان
با سلام

نظر به دستور اخیر شما به وزیر علوم، تحقیقات و فناوری مبنی بر بازگشت و ادامه‌ی کار استادان و دانشجویانی که به دلایل ناموجه، غیرقانونی و سیاسی از حقوق و فرصت‌های شهروندی خود محروم شده‌ و در وضعیت اخراج، تعلیق، بازنشستگی و استعفای اجباری قرار گرفته‌اند، نکاتی را خدمت شما عرض می‌نماییم:

_ علی رغم دستور صریح شما، هنوز سازوکار روشنی در خصوص بازگشت استادان اخراجی به دانشگاه اعلام نشده و اقدام موثری درین مورد صورت نگرفته است. قرائن و شواهد موجود حکایت از موانعی دارد که سد راه بازگشت این افراد به دانشگاه شده‌اند.
ما جمعی از استادان اخراجی، خواهان اظهار نظر روشن و اقدام قاطع  درین مورد هستیم تا روشن شود آیا اراده‌ای واقعی در کار است یا صرفا با بازگشت تعدادی انگشت شمار قرار است این موضوع مورد بهره‌برداری تبلیغاتی قرار گیرد!
در حافظه‌ی تاریخ بماند که در کشوری با نام جمهوری اسلامی مسئولانی بودند که استادان دانشگاه را به جرم سعادت‌خواهی، راست‌گویی و احساس مسئولیت اجتماعی از حق طبیعی و اولیه کارکردن باز داشتند.
_ آنچه که به ناروا بر ما گذشته است محصول سازوکار غیر علمی و غیرشفاف تعیین صلاحیت عمومی و تبدیل وضعیت، تفتیش عقاید، سرکوب آزاداندیشی و ناشکیبایی در برابر تفکر انتقادی است. بخش اصلی مسئله وجود قوانین و مقررات ناقض «آزادی آکادمیک» است که در سالهای اخیر به تصویب رسیده است. قوانین و مقرراتی که دست نهادهای اقتدارگرای غیر دانشگاهی را در سرکوب استادان باز گذاشته است.
  فرایند تحقیق و تعیین صلاحیت عمومی در دانشگاه جولانگاه اعمال اقتدار نهادهای ایدئولوژیک و سیاسی و امنیتی است، به گونه‌ای که عملا نهاد دانشگاه و مجموعه‌ی علمی و اداری آن تبدیل به اپراتور این نهادها برای گزینش و تعیین صلاحیت اعضای هیات علمی شده‌‌اند! آنچه تحت عنوان «قانونی بودن» اخراج استادان مطرح می‌شود، محصول این سازوکار شبه‌ قانونی ناسالم و غیر مسئولانه است. پیداست که قانون در صورتی محترم است که حافظ حقوق انسانی تمامی شهروندان بوده و در تضاد با اصل بیطرفی و عدالت به مثابه انصاف نباشد. این چنین «قانونگذاری» اقتدارگرایانه و ناعادلانه‌ای ریشه فساد و ناکارآمدی در دانشگاه است. بدیهی است که بازگشت استادان دگراندیش و منتقد در شرایطی ممکن و مطلوب است که شاهد تغییری در این سازوکار ناسالم باشیم. ما همچنان از حق انسانی و شهروندی خود برای اظهار نظر، نقد حکمرانی و تعهد به مبانی علمی و دانشگاهی که راستگویی، تفکر انتقادی و زیستن در دایره‌ی حقیقت است، دفاع کرده و حق اعتراض و انتقاد مردم از حاکمان را یک اصل بنیادین و خدشه‌ناپذیر می‌دانیم.

درین ارتباط خواستار آنیم تا ضمن جبران حق و حقوق تضییع شده استادان اخراجی، بدون تشریفات اداری و بورکراتیک فرسایشی امکان «حضور مجدد همه‌ی آنها» در دانشگاه فراهم شود.
تقاضا داریم ضمن حفظ حرمت و کرامت اعضای هیات علمی دانشگاه، از سرگردانی‌های بی‌حاصل اداری و اخذ تعهدهای عقیدتی و سیاسی توسط نهادهای اقتدارگرا ممانعت شود.
همچنین به عنوان بخشی از بدنه‌ی انسانی دانشگاه «خواهان بازگشت بی‌قید و شرط تمامی دانشجویان اخراجی و تعلیقی و دلجویی از آنها» هستیم.
امید است با تغییر نگرش‌ و اصلاح ساختارها و موانع موجود شاهد اعتلای جایگاه دانشگاه و نیروی انسانی آن باشیم.

راستی آور که شوی رستگار
راستی از تو ظفر از کردگـار

امضا کنندگان:

_ دکتر مرتضی نعمتی، هیات علمی دانشگاه چمران اهواز
_ دکتر حسن باقری‌نیا، هیات علمی دانشگاه حکیم سبزواری
_ دکتر ابولفضل شایان، هیات علمی دانشگاه جهرم
_ دکتر بهروز چمن‌آرا، هیات علمی دانشگاه کردستان
_ دکتر آمنه عالی، هیات علمی دانشگاه علامه طباطبایی
_ دکتر سید جواد امامی، هیات علمی دانشگاه علم و صنعت
_ دکتر حمیده سادات خادمی، هیات علمی  دانشگاه علامه طباطبایی
_ دکتر احمد رحیمی، مدرس دانشگاه فردوسی و دانشکده‌ی فنی شهید منتظری مشهد
_ دکتر ابولقاسم رحیمی،  هیات علمی دانشگاه حکیم سبزواری
_ دکتر زهرا خشک جان، هیات علمی دانشگاه باهنر کرمان
_ دکتر محمد سلطانی رنانی، هیات علمی دانشگاه اصفهان
_ دکتر مهشید گوهری کاخکی، مدرس دانشگاه فردوسی مشهد