آفتابكاران اخبار و مقالات دربارة ايران و مقاومت
شریفه محمدی، فعال کارگری که به اعدام محکوم شده است، با انتشار یادداشتی از داخل زندان خطاب به پسرش، جزئیاتی از روند بازجویی و چگونه باخبرشدن از حکم اعدام خود را شرح داده است.
در این یادداشت که «کمپین دفاع از شریفه محمدی» آن را منتشر کرده، خانم محمدی می‌گوید مسئولان زندان «دو ماه فرصت داشتند تا تأیید حکم اعدام را به من ابلاغ کنند، اما اعلام نکردند تا ساعتی قبل از ملاقات با همسر و فرزندم، در روز تولدش».
شریفه محمدی آذرماه ۱۴۰۲ بازداشت شد، در تیرماه ۱۴۰۳ شعبۀ اول دادگاه انقلاب رشت او را به اتهام «بغی» به اعدام محکوم کرد، مهر ۱۴۰۳ دیوان عالی کشور این حکم را نقض کرد و ۲۴ بهمن ۱۴۰۳ شعبۀ دوم دادگاه انقلاب رشت بار دیگر او را به اعدام محکوم کرد.
کانال تلگرامی «کمپین دفاع از شریفه محمدی» شنبه ۱۶فروردین۱۴۰۴ دل‌نوشته‌ای را از این زن زندانی سیاسی محکوم به اعدام منتشر کرده است که شریفه محمدی در آن از لحظه بازداشت، مواجهه با حکم اعدام، دلتنگی برای فرزندش را تا روزهای نوروز و چیدن هفت‌سین در زندان روایت می‌کند. این زن زندانی سیاسی نوشته است که تمامی اتهام‌های وارده بر او نادرست است و او تسلیم این شرایط ناعادلانه نخواهد شد.
از زمان بازداشت شریفه محمدی در تاریخ ۱۴آذر۱۴۰۲ تاکنون بیشتر از ۱۵ماه گذشته است و قوه قضاییه جمهوری اسلامی همچنان رای خود را مبنی بر اعدام این زن زندانی سیاسی نگه داشته است. در بهمن ۱۴۰۳ شریفه محمدی فعال مدنی محبوس در زندان «لاکان» رشت دوباره به اعدام محکوم شد. این حکم پیش‌تر از سوی دیوان عالی کشور نقض شده بود.
شریفه محمدی نوشته است: «دفعات متعدد بازجویی، آن‌هم بازجویی‌های بسیار طولانی، تکراری و خسته‌کننده در رشت، سلول کوچک و بدون پنجره و هواکشی که طول و عرض آن به زحمت به ۲متر می‌رسید، روزها و شب‌هایی که هر دقیقه‌اش بدون اغراق، اندازه یک ساعت بر من می‌گذشت و شرایط سخت و طاقت‌فرسایی را بر من تحمیل می‌کرد همه آن چیزی بود که در آن روزها به لطف پیگیری آن کارشناسان نصیب من می‌شد. آن‌ها در صدد بودند تا کار نکرده و ارتباط نداشته را به زور این فشارها به گردنم بیندازند و مرا به اعترافی وادار کنند که به هیچ‌وجه به من نمی‌چسبید و کاملا با آن بیگانه بودم.»
شریفه محمدی، این مادر زندانی در ادامه دل‌نوشته‌اش برای پسرش «آیدین» نوشته است که چطور به خاطر زندانی بودن نتوانست در مناسبت‌های مختلف از جمله تولد پسرش، یلدا و دیگر مناسبت‌های خانوادگی کنار فرزندش باشد.
این زن زندانی محکوم به اعدام ادامه داده است: «بعد از گذشت دو ماه در انفرادی زندان سنندج، چند روز مانده به انتقال به رشت، وقتی مامور اداره اطلاعات آینه‌ای را روبه‌رویم گرفت تا خودم را ببینم، انگار غریبه‌ای را در آینه دیدم که سه ماه بود تصویری از خود ندیده بود. سریع آن را با دست کنار زدم! مامور خواست فقط به من نشان دهد که از کبودی چشم و صورتم چیزی بر جا نمانده است! راست می‌گفت، از کبودی چشم و صورتم چیزی به جا نمانده بود، اما درون سینه‌ام و در وجودم چیزی مانده که هرگز تیرگی و کبودی آن از بین نخواهد رفت!»
«بی‌بی‌سی فارسی» پیش‌تر در گزارشی از شکنجه شریفه محمدی توسط بازجوهای اداره اطلاعات سنندج خبر داده و نوشته بود که تعدادی از زندانیان سیاسی سابق و هم‌بندان او گفته‌اند آثار کبودی و شکنجه را بر بدن این زندانی دیده‌اند.
متن کامل دل‌نوشته شریفه محمدی را می‌خوانید:
«با عشق به زندگی و نام و یاد همه آنان که ارزش های انسانی و زندگی را پاس داشتند و پاس می‌دارند.
لشکر سبز بهار، زیبا و باوقار سرمی‌رسد و تو در اوج شکوفایی، طراوت و سرزندگی به استقبالش می‌روی و رقصان و پایکوبان با او هم آوا می‌شوی و دست رد بر سینه هر آن‌چه تیرگی، زشتی و ناپاکی‌ست می‌زنی و این، همان معنای زندگی است.
نازنینانم:
از ۱۴ آذر ۱۴۰۲ که در یک روز عادی پاییزی، مثل همه روزهای دیگر، در حین بازگشت به منزل، در خیابان و در داخل یک ماشین دستگیر شدم! تا به امروز که روزهای آغازین سال نو (سال ۱۴۰۴) را سپری می‌کنیم، بیش از ۱۵ماه گذشته است. همیشه تصور می‌کردم که تحمل دوری از آیدین عزیزم را ندارم. اما الان می‌بینم که مثل خیلی از مادرها، نه‌تنها طاقت دوری فرزندم را پیدا کرده‌ام، بلکه فراتر از آن، حتی تحمل رنج‌ها و سختی‌هایی را نیز که علاوه‌بر دوری او بر من تحمیل می‌شود، دارم. رنج‌ها و سختی‌هایی که عده‌ای با گزارش غیرواقعی، به ناحق بر من تحمیل کرده‌اند و در صددند تا با همین گزارش‌ها و ادعاهای نادرست و غیرواقعی زندگی را نیز از من بگیرند.
گاه، وقتی به عقب برمی‌گردم و وقایعی را که بعد از ساعت‌ها و روزهای طولانی بازجویی بر من گذشت مرور می‌کنم، در بهت و حیرت فرو می‌روم که چرا و به چه علت باید عده‌ای که خود را کارشناس وزارت‌خانه‌ای عریض و طویل می‌دانند تا این حد سطحی و ناباورانه چنین روزگاری را بر من تحمیل کنند و با وجود ادله‌ای قوی و قابل تامل در راستای مخالفت با آن، همچنان ناعادلانه روی آن پافشاری کنند!
دفعات متعدد بازجویی، آن هم بازجویی‌های بسیار طولانی، تکراری و خسته‌کننده در رشت، سلول کوچک و بدون پنجره و هواکشی که طول و عرض آن به زحمت به ۲متر می‌رسید، روزها و شب‌هایی که هر دقیقه‌اش بدون اغراق، اندازه یک ساعت بر من می‌گذشت و شرایط سخت و طاقت‌فرسایی را بر من تحمیل می‌کرد همه آن چیزی بود که در آن روزها به لطف پیگیری آن کارشناسان نصیب من می‌شد. آن‌ها در صدد بودند تا کار نکرده و ارتباط نداشته را به زور این فشارها به گردنم بیندازند و مرا به اعترافی وادار کنند که به هیچ‌وجه به من نمی‌چسبید و کاملا با آن بیگانه بودم.
در یک کلام، در آن روزها نه‌تنها دقایق و ساعات، بلکه روزها و شب‌ها هم برایم معنا نداشت. تنها روز بود که از پی روزی دیگر می‌گذشت! و من برای تک‌تک روزها و مناسبت‌ها در ذهن خودم خیال‌پردازی می‌کردم، برای بودن در کنارتان در شب یلدا و چه شب یلدایی هم بر من گذشت! یلدای بدون آیدین… در این بلندترین شب سال، در تنهایی و در انفرادی، با خوراکی‌های کوچکی که از داخل بند در بشقابی چیده شده و برایم فرستاده بودند و اشک‌هایی که با شیرینی کدوحلوایی گرمی که شاید در آن لحظه یک قاشق خوردن از آن برایم لذت‌بخش بود… درهم آمیخت و … شب یلدا هم به سر آمد و صبح شد.
چه روزها و شب‌هایی که در انفرادی رشت ترانه «بهار دلنشین» را همراه با تمرین‌های موسیقی آیدین عزیزم، با صدای بلند می‌خواندم و برای خودم خیال‌پردازی می‌کردم که در کنارش ایستاده‌ام و حرکت انگشتانش را همراه با نوای موسیقی دل‌نشینش نظاره می‌کنم.
تصور این‌که در این روزهای پرتنش و در نبودن من! در روز سال‌گرد عمه، مامان‌بزرگ فتحی تنها بماند و غصه‌دار باشد، نگرانی دیگرم بود. اما خوشبختانه آیدین و سیروس من با وجود شرایط سخت و عدم حضورم، مامان‌بزرگ را تنها نگذاشتند… تا یادی کنند از او که نمادی از خشم و جسارت بود.
روزها از پی هم می‌گذشت و من هرلحظه با این امید که اعلام آزادی کنند و به خانه برگردم خود را سرگرم می کردم. در کمال ناباوری خودم را با سه مرد محافظ داخل ماشین در جاده‌ی بیجار یافتم! در ظلمات شب جاده‌ی بیجار!
چهاردهم دی‌ماه… بدون رد‌و‌بدل شدن حتی یک کلمه، مگر برای استراحت‌های بین راه که از درد کمر به خود می‌پیچیدم و یا خوردن ناهار و …
سیروس من، نمی‌دانی بر من چه گذشت تا تحویل زندان سنندج شدم؛ برای یک زن تنها هرچقدر هم قوی باشد، تاریکی، بی‌خبری از این‌که یک دقیقه و یک لحظه بعد چه بر سرش خواهد آمد! تا آن‌جا که وقتی به زندان سنندج رسیدیم انگار قدم به خانه‌ای امن گذاشتم! اما آن‌جا نیز زندان بود و زندان انفرادی!
از فردای آن روز بازجویی‌ها شروع شد… به کدام اتهام، به کدام گناه ناکرده! باز هم همان سوال‌های تکراری و نادرست! باز هم همان اتهامات بی دلیل و سطحی! تا مرا کاملا خرد کنند و سپس آن‌طور که دل‌شان می‌خواهد با من رفتار کنند.
غافل از این‌که من فرزند کارگری هستم که از دوران کودکی دستان پینه بسته‌ی پدرم را دیده‌ام.
پدری که با پتک، به معنای واقعی کلمه، نان را در میان سنگ‌ها می‌جست و تمام عمرش، بدون حتی یک روز بیمه تامین اجتماعی که در دوران پیری و کهولت به عنوان آب باریکه‌ای کمک حالش باشد، پتک زد، سنگ تراشید و به سختی کار کرد! با این امید که فرزندانش درس بخوانند و در شرایط بهتری زندگی کنند. او ما را با سختی‌های زندگی آشنا کرد و از کودکی به گونه‌ای تربیت کرد که در برابر ناملایمات و فشارهای زندگی مقاوم باشیم و تن به هر ذلتی که ممکن است به نادرست و در پی مقاصد خاصی بر ما تحمیل شود ندهیم و حرف ناحق و گناه ناکرده را از هرکسی که بخواهد آن را بر ما تحمیل کند، نپذیریم. پدرم همیشه برای‌مان از دیوار کاخ‌های شمیرانات می‌گفت که سنگ‌های آن را با دستان هنرمندش به بهترین و زیباترین شکل ممکن تراشیده و سنگ روی سنگ گذاشته تا ثروتمندان و طبقات دارا، از زندگی در آن خانه‌ها و کاخ‌ها لذت ببرند! اما خود همواره بی‌ثمر از همه آن زیبایی و رفاه، نصیبش تنها سنگ‌ریزه‌هایی بوده است که به هنگام تراشیدن آن سنگ‌ها، گاه در چشمانش فرو می‌رفتند و شب هنگام مامان‌بزرگ سرور بر بالینش می‌نشست و با محلول شستشوی چشم یا به سبک قدیم و سنتی خودشان چای دم‌کرده‌ی تازه … تلاش می‌کرد آن ها را از چشمش خارج کند تا نیروی کار آماده‌ای باشد برای روزی دیگر! روز از نو، روزی از نو.
عمری در کار، عمری در کار، عمری در کار؛ گاهی خسته، گاهی بیمار، گاهی بیکار …
و در آخر هم در بستر بیماری اما تنومند و پرغرور از میان ما رفت.
آیدین عزیزم، بودن در کنار بابابزرگ و مامان‌بزرگ سرور، آن‌قدر مرا قوی و پرتوان بار آورده است که در شرایط سخت زندگی، همچون آن عزیزان سرشار از حیات و زندگی باشم. آری، زندگی در من جریان دارد، حتی پشت میله‌های زندان. من تسلیم شرایط ناعادلانه و سراپا نادرستی که در صدد تحمیل آن به من هستند، نخواهم شد.
به وجودشان افتخار کن عزیزم که آن‌ها انسان‌هایی شریف، زحم‌تکش و قابل‌احترام بودند و هستند. من در کنارشان، انسانیت، بخشندگی و قوی بودن در زندگی را آموختم …
در روزهای سرد زمستان در زندان سنندج با دمپایی و در میان برف و سرما، تنهای تنها در مدت هواخوری، تا می‌توانستم می‌دویدم. نمی‌دانم چرا! فقط می‌دانستم که باید سالم و قوی باشم. برای دوباره بودن در کنار تو. دیوار حیاط را بالا می‌رفتم، روی انگشتان پایم می‌ایستادم تا شاید کوه‌های پوشیده از برف را ببینم. از راننده‌ای که هر روز من را با خودش برای بازجویی می‌برد و می‌آورد، پرسیده بودم و می‌دانستم که کوه‌های پوشیده از برف که از داخل حیاط زندان دیده می‌شدند، کوه‌های آبیدر بودند. دلتنگ لحظه‌لحظه و قدم‌به‌قدم لحظاتی می‌شدم که با هم‌نوردانم در لحظه‌ی رسیدن به قله، سرود «همراه شو عزیز» را دست در دست یکدیگر می‌خواندیم.
و همچنان خیال پردازی و مثلا برنامه‌ریزی، این بار برای روز تولدت… ۲۵بهمن۱۴۰۲… اما بهمن‌ماه هم سپری شد و من همچنان کیلومترها از شما دور بودم و تنها موفق شدم در روز تولدت صدایت را بشنوم. زیبای مامان، تولدت مبارک… با چشم‌بندی که بالا زدم و رو به دیوار چشمانم را بستم و هر سه باهم شمع تولدت را فوت کردیم. می‌دانم چه آرزو کردی و متاسفم که نه‌تنها سال گذشته، بلکه امسال هم نتوانستم آرزویت را برآورده کنم و در کنارت باشم.
بعد از گذشت دو ماه در انفرادی زندان سنندج، چند روز مانده به انتقال به رشت، وقتی مامور اداره‌ی اطلاعات آینه‌ای را روبه‌رویم گرفت تا خودم را ببینم، انگار غریبه‌ای را در آینه دیدم که سه ماه بود تصویری از خود ندیده بود. سریع آن را با دست کنار زدم! مامور خواست فقط به من نشان دهد که از کبودی چشم و صورتم چیزی بر جا نمانده است!
راست می‌گفت، از کبودی چشم و صورتم چیزی به جا نمانده بود، اما درون سینه‌ام و در وجودم چیزی مانده که هرگز تیرگی و کبودی آن از بین نخواهد رفت!
بعد از گذشت سه ماه انفرادی و کاهش وزن ۱۴ کیلویی و ضربه‌ای که در یکی از بازجویی‌ها به صورتم خورده بود و به گفته‌ی نگهبان، حراست و مدیریت زندان – که در بدو ورودم به زندان بعد از بازجویی مرا دیده بودند و از پذیرش من امتناع می‌کردند، چون تمام نیمه‌ی راست صورتم به گفته‌ی آنان کبود و رو به سیاهی بود! – در آینه، غریبه‌ای را دیدم که باورش برایم سخت بود. اما امیدوار و پرتوان، به امید دیدار شما، راهی رشت شدیم و چند روز بعد از آن، در یک روز سرد و برفی، لحظه‌ی شیرین و به‌یادماندنی دیدار تو و سیروس از پشت میله‌های کابین نصیبم شد که انگار دنیایی را به من داده اند و پس از آن انتظار بود و انتظار برای روز دادگاهی!
و پس از آن باز هم انتظار برای رای دادگاه که به خیال خودم تبرئه می شدم. چون جرمی مرتکب نشده بودم و کار خاصی که مستوجب آن حکم به‌غایت ناعادلانه باشد انجام نداده بودم. پس انتظارم خیلی به دور از واقعیت و عجیب و غریب نبود. من فقط زندگی کردم و عاشق زندگی بودم و هستم. نه تنها برای خود، بلکه برای همه انسان‌های شریف و باارزشی که کار می‌کنند و زحمت می‌کشند تا زندگی خود را بچرخانند و رفاه و آسایش را برای همگان فراهم کنند.
و اما پایان انتظار و نتیجه کار دادگاه که این‌گونه از آن مطلع شدم:
الو! سیروس جان، سلام. بالاخره نتیجه دادگاه چه شد. نتیجه آمد یا هنوز نیامده است؟!
سیروس این بار دستپاچه‌تر و مغموم‌تر از هر زمان دیگری به نظر می‌رسید. بغض گلویش را گرفته بود. به سختی خودش را کنترل می‌کرد. اما اصرار من که بعد از مدت ها انتظار امانش را در آن لحظات بریده بود اجازه اندکی صبر و تامل به او نمی‌داد. طفلکی دنبال کلماتی می‌گشت که بتواند به بهترین شکل ممکن آن نتیجه شوم و باورنکردنی را با من در میان بگذارد. و من مدام با کلماتی زهرآگین بر سر و روی او می‌باریدم که: سیروس، مگر قرارمان این نبود که به هم دروغ نگوییم! پس چرا مِن‌و‌مِن می‌کنی. هرچه هست بگو. و سیروس با غمی به اندازه یک کوه و صدایی که دیگر به سختی شنیده می‌شد گفت: اشد مجازات!
یعنی چه؟! یعنی چند سال؟! سیروس جان، چرا چیزی نمی‌گویی؟! چرا آن را می‌پیچونی؟ چی شده؟! اشد مجازات یعنی چه؟ یعنی چقدر؟
شریفه جان، تو را محکوم به اعدام کرده‌اند. اعدام با چوبه دار.
چی؟! مگر من چه گناهی مرتکب شده‌ام؟ آخه چه جرمی از من سرزده است که مستوجب چنین حکم عجیب و ناعادلانه باشم؟ یعنی بی‌عدالتی تا این حد؟ و سکوت مرگ‌باری تمام سالن زیر هشت را فرا گرفت…
تمام انگشتان دست‌ها و پاهایم همچون مرده‌ای شروع به یخ زدن کرد. روی تخت دراز کشیدم و سکوت و همراهی زندانیان در بند را با خود احساس کردم. بی‌اختیار چند ساعت قبل از مرگ بابابزرگ از ذهنم گذشت که چطور تمام دست‌ها و پاهایش سرد شده بود و من فکر می‌کردم که سردش است و با دستانم ماساژش می‌دادم و پتو رویش می‌کشیدم.
من درست در آن لحظات خودم را در آن حالت احساس می‌کردم. چند ساعتی طول کشید که صدای خنده‌های شاهان، کوچولوی بند، که تازه یاد گرفته بود سرپا بایستد و خوشحالی کند مرا به خود آورد. او شروع به کشیدن پتوی من از رویم می‌کرد و می‌خندید و این زندگی دوباره‌ای به من می‌داد. به خودم نهیب زدم که پا شو و بغلش کن. اون چه گناهی مرتکب شده است که تو به او این‌طوری کم‌محلی می‌کنی. پا شو بغلش کن، تحویلش بگیر و با او بخند. زندگی تمام نشده و ادامه داره.
و صدای ماریا که می‌گفت: شریفه، بلند شو… شاهان داره تو رو صدا می‌کنه…
به سرعت بلند شدم و شاهان را روی کولم گذاشتم و مثل قبل شروع به خواندن شعر برایش کردم. همان شعرها و ترانه‌هایی که در تمام دوران کودکی برای تو می‌خواندم و با تو زمزمه می‌کردم: ای انسان‌ها، در زندگی باشیم با هم مهربان/ کنید با هم یگانگی در هر کیش و هر زبان و …
در طول مدتی که حکم به دیوان عالی کشور رفت و برگشت، چیزی که آزارم می داد بی‌اطلاعی تو و مامان‌بزرگ از این حکم ناعادلانه بود و آن‌چه به من امید و نیرو می‌داد، این بود که با تمام وجود ایمان داشتم که جرمی مرتکب نشده‌ام، غیر از حمایت از هم‌طبقه‌ای‌هایم و زنان و مردان زحمت‌کشی که پشت‌شان از سنگینی باری که همان طبقات دارا روی دوش آن‌ها گذاشته‌اند خم شده است. مثل صدها و هزاران نفر دیگر که در این راه فعالیت می‌کنند. آیا این حکمش باید اعدام باشد؟ مگر این‌که چیزهایی را به نادرست به من تحمیل کنند که زمینه را برای صدور چنین حکم عجیب و غریبی فراهم کنند. تا آن‌جا که به من و وجدانم برمی‌گردد، من به شخصه هیچ کاری، تاکید می‌کنم هیچ کاری که مستحق چنین حکم ناعادلانه و به‌غایت ظالمانه‌ای باشد مرتکب نشده‌ام که مجازاتش چنین حکمی باشد.
بگذریم، در چشم برهم زدنی پاییز از راه رسید و آذرماه شد و یک سال از بازداشت من گذشت و من همچنان بلاتکلیف مانده بودم که بالاخره چه خواهد و پایان این قصه پرغصه به کجا ختم خواهد شد؟! زمستان از راه رسید و بهمن‌ماه شد و من ناامید از این‌که امسال نیز در روز تولدت در کنارتان نخواهم بود. اما چه چیزی شیرین‌تر و زیباتر از این‌که برای کادوی تولدت با دستان خودم و با کاموایی انگشتی برای شما پتو ببافم.
هر حلقه‌ای که از درون حلقه‌ی دیگر عبور می‌کرد و من سرشار از امید و آرزو، تا ساعت ۳ بعد از نیمه‌شب و به عشق دیدن تو و بابا در ملاقات حضوری که آن را به پایان برسانم و آن را به همراه کیک کوچکی که با همان امکانات محدود از فروشگاه زندان برای روز تولدت درست کرده بودم با ذوق و شوق وصف ناپذیری تقدیم شما کنم.
اما بار دیگر درست در یک ساعت قبل از ملاقات که خود را برای دیدارتان آماده کرده بودم حکم دوباره اعدام همچون آواری بر سرم فرو ریخت! مددکار زندان آمد و گفت: شما مجدداً محکوم به اعدام با چوبه‌ی دار شده‌اید.
دو ماه فرصت داشتند تا حکم جدید را به من ابلاغ کنند. اما آن را اعلام نکردند تا درست در ساعتی قبل از ملاقات با همسر و فرزندم، در روز تولدش. آیا واقعا این تصادفی و ناشی از یک سهل انگاری و اتفاق ساده بود؟ نمی‌دانم. فقط سوالم و البته حیرتم در این رابطه این است که اگر این قضیه هماهنگ شده باشد، چه کینه و نفرتی می‌تواند در پشت آن نهفته باشد که این آدم‌ها را به لحاظ اخلاقی تا به آن‌جا بکشاند که برای چنین کاری برنامه‌ریزی کنند و راضی شوند که یک چنین ظلمی را در حق یک انسان روا دارند.
و بعد از اعلام حکم، اصرار مددکار که حکم ابلاغ‌شده را امضا کنم!
در حالی که یارای ایستادن نداشتم به سختی بلند شدم و تمام توانم را به خدمت گرفتم تا تبدیل به نیرویی کنم که قوی و پرتوان در برابرشان بایستم و هدایایم را تقدیم‌شان کنم! هدیه تولد را در یک دست و کیک کوچک را در دست دیگرم گرفتم! انگار مامان شریفه را به مسلخ می‌بردند! تا جان در بدن دارم، آن لحظه را فراموش نخواهم کرد!
اتفاقات قبلی عینا تکرار می‌شد و دست‌ها و پاهای من شروع به یخ زدن کردند. وقتی آیدین دست‌های مرا در دستان کوچک و گرم خود گرفت، با تعجب پرسید: بابا، چرا دست‌های مامان این‌قدر سرد است؟
هیچ‌وقت یادم نمی‌رود که هدیه تولدت را با خوشحالی باز کردی و روی پاهایمان کشیدی، تا شاید گرم شوم و از آن حالت بیرون بیایم!
و در آن لحظه، دوباره دستانت را گرفتم و گفتم عشق مامان، پرونده من دوباره رفته تهران برای رسیدگی! و ممکنه طولانی بشه! به من قول می‌دی که مثل قبل قوی و توانا باشی و همچنان قوی بمانی؟
لب‌های لرزان آیدین لرزه به جانم انداخت، بلند شد روی پاهایم نشست. هر دو گریه کردیم بدون آن‌که آن دیگری متوجه شود که چه بر ما می‌گذرد.
هر سه نفر دست‌هایمان را به نشانه‌ی قولی که به‌هم می دهیم روی هم گذاشتیم و یادآور شدیم که چقدر همدیگر را دوست داریم و چقدر به داشتن پسرمان آیدین افتخار می‌کنیم. پس همچنان امیدوار خواهیم ماند.
دلبندم. بهار بار دیگر از راه رسیده است و این یعنی که هیچ زمستانی برای همیشه ماندنی نخواهد بود. بد نیست بدانی که تنها نشان بهار در زندان، پرستوهایی هستند که در لابه‌لای طلق‌ها و شیشه‌های شکسته درب و پنجره زیر هشت، در جست‌وجوی مکان امنی برای لانه‌سازی هستند.
من هم البته این جا بیکار ننشستم و همچون پرستوها و پرندگان دیگر در زندان، در سبدهای کوچک میوه برای خودم و هم‌بندی‌هایم حداقل سور و ساتی فراهم کردم. باغچه کوچکی از سبزی و سیر و پیاز درست کرده‌ام، سبزه سبز کردم، سفره هفت‌سین چیده‌ام و کارهای دیگر که مجال پرداختنش همه آن‌ها در این جا نیست. و این ها تماما بدین معناست که نباید نشست و زانوی غم در بغل گرفت. باید زندگی کرد و امیدوار بود.
سیروس و آیدین عزیزم، زندگی ادامه داره.»
