آفتابكاران اخبار و مقالات دربارة ايران و مقاومت
تقدیم به جاودانه فروغهای مقاومت ملی ایران زمین
راهی ام ،
راهی ِ راهی
که برد تام ِ وجودم
به هُشياری ِ صبح
به دياری ِ که سماءاش بدرخشد
ز بيداری ِ صبح
عاصی از شب
چو پرستو ، به دلم
شوق ِ پريدن دارم
پا به سر غرق ِ شعف
سُرخ شهابم
که به قلب ِ شب ِ تار
قصد ِ رسيدن دارم .
ره خطير است ،
زمستانی و سرد .
گيسو افشانده همی ابر ِ سياه
بر ُرخ ِ روشن ِ ماه
تيغ ِ ظلمت بنشسته
به گلوی ِهمه روزها و به هرهفته و ماه .
خفقانيست ، عجيب
يا که بايد زيست بر زانوی خويش
همچو جُغدی در پس ِ شبهای ِ تار
يا که اندر پی ِ ديدار ِ سحر
ايستاده ، مرگ را
در اوج ِ هشياری خويش
دست افشان برگزيد .
بايد ، اما
سفر آغاز کنم
توشه برچيده و بی چون و چرا
پی ديدار ِ سحرگان بروم
خوی دارم به سحر
چون نفسم
کز نبودش
چو مرغی
به کنج ِ قفسم .
توشه ام ؟
شاخهَ نوريست
به يک دست و در آن دست ِ دگر
تيغ قهر
بر ُرخ ِ خصم و پی پيروزی ِ فردای ِ دگر
وندرين راه ِ خطير
اين مهم نيست
که خود چشم به ديدار ِ سحر
بگشايم
مهم آن است
که در اين راه
چو دريايی ِ ُپر از موج
همی ، اوج ِ تداوم باشد
تا بدانگه،
که خورشيد ِ فروزان
به ديار ِ من و ما
جاودان،
شب شکن و روشن و رخشان باشد .
بهزاد بهره بر
