هوشنگ اسدیان (پگاه) ببار باران

(تقدیم به سرزمین غمبارم ایران)

ببار باران، بهاران را به همراه خودت آر

به هر کوی و به هر برزن و هر کشتزار

ببار باران که یاران تشنۀ آبند

تو خیس تر کن لب سوزانِ دلدار

ببار باران به هر فصلی که میل داری

چه تابستان، زمستان، چه پاییز یا بهار

زمین و کشتزاران گُر گرفته، سوختند

تو آباد کن چه بوستان و چه گندمزار

ببار بارانِ آبستن زِ عشق پُر فروغِ یار

سبزه بر دشتِ غمین، غنچه بر زاگرس بکار

ببار باران در این کوچه که عشق مُرده

درختی سایه گُستر، نوازش را بیار

ببار باران ترانه در هوا مانده

بزن چهچه زِ حُزنِ خشکِ این جویبار

زمین و دستِ دهقانان، تَرک خورده

زُلال شو چون که چشمه، مرحمِ اُمید بیار

ببار بر گیسوانِ آشفتۀ عاشق

نوازش کن تو چشمِ یارِ اَشکبار

نَم نَمک همراه شو، تو َرعّد اَفکن

چه با ققنوس و خاکستر، چه مُرغانِ هَزار

پُر ببار، غُرش کنان و تیز چو خنجر

در قلب هر آخوند و هر دشمن بکار

ببار نم نم تو ای باران

بر لبِ آزادیِ غمگینِ آویزان بدار

طبیعت شوقِ زیبایِ تو را دارد به سر

نعره زَن بر سرِ دَجال، خروشان شو چو رگبار

ببار بر فَرقِ هر عمامۀ بد کار

فقط سنگ و کُلوخ و خار

چهل سال است که رنج بُردیم

از این آخوندکِ خونخوار بد کار

ببار باران که غَم دارم پُر سینه

زِ دستِ دشمنِ بی شرمِ غدار

ببار باران، گلویش تشنه است ایران

لبش تَر کن در این مَتروکۀ خشک زار

بلای دین و دولت گشته است نازل

ببر با خود به هر گوری به هر گندزار

عبایِ پُر زِ خون؛ عمامۀ ننگین

چه نیرنگها به سر دارد؛ عفریتۀ افکار

بشور باران تنِ گَندِ زمستان را

بهاری کن زمین، دشت و دَمن، کشتزار

من و خلقهای ایرانم همه

یک سینه عشق داریم به این دلدار

ببار باران؛ خیابان پُر زِ خون است

به رگبار بست مردم را، شیخکِ خونخوار

به آبانماه دیدیم لاله ها پَر پَر

زِ هر کوچه و هر گوشه؛ از این ایرانِ غمدار

بپا خواستند مردم از برای لقمه ای نان

به رگبار بست آنان را، نه یکبار؛ بل به کرار

تو اِی بارانِ پُر بارش، ببار این بار

بر فرازِ کاکُلِ در بندِ میهن، بی قرار

ببار تیر بر سرِ آخوندِ ویروسیِ وحشتناک

بر این والی؛ بر این شیخانِ بد کردار

ببار باران که تب دارم

از این فقر و ازاین کشتار

به لرز آمد، ویران شد؛ کشورم ایران

هراسناک شد سیلی، همه گشتند گرفتار

ببار هر دَم، تاریخ اشکِ غرور ریزد

زین همه جنگ و نبرد، رنجهای پیکار

مادرِ آبستن از فقر، غُصه ها دارد

از این شیخان فیضه، نجاست خوار

ببار باران که گُلها خُشکِ خُشکند

زِ دست دین و دولت؛ چوبۀ دار

ببار باران خُروش و خَشمِ سیل اَفکن

براین؛ فقیهِ زشت اَهریمن و خونخوار

نبردِ کار و زحمت گشته است خونین

ببار رگبارمسلسل؛ بر سرِ سرمایه و پاسدار

خلایق عزم راسخ، کمر بستند، به زیر آرند

این نظامِ دین و دولت، طناب دار

ببار بارانِ توفان زا، سرنگون کن

این همه ظلم وشقاوت را، خمینیِ جنایتکار

ببار باران، تَرَنُم کن

هوس کردم بخوانم من سرودی از بهار

ببار باران، چو آبشار گیسو اَفشان کن

طبیعت نغمه ها دارد به لب؛ بوسۀ بسیار

مُسلسل روی شانه، کوله بر پُشت

کاری کارستان برای آخرین بار

زِ بنیاد، دین و دولت، شیخ و آخوند را

بدرآرند، بکوبندش شبیه کلۀ مار

ببار باران که جانم عطر آگین شد

زِ شوقِ مردم آزاد، وز این پرواز بسیار

ببار بارانِ سِحر اَنگیز، تَرم کن

نَمی؛ تَن پوشِ آزادی تنم کُن در این فصل بهار.

هوشنگ اسدیان (پگاه) آستانۀ بهار 1399 خورشیدی