ساقی ِ بزم ِ رهایی شدن امروز بجاست
بر سر ِ سفره َ این بزم ننشستن خطاست
درکشیدن قدحی از می ِ آزادی ِ ایران نیک است
لول ِ لول گشتن و مستانه غُریدن صفاست
بیستونها توان کند اگرعشق به میهن داشتن ،
مُژه ازتیشه بُرانتر بُرد آنگه که فرهاد صدهاست
در چمنزار ِ وطن مرغ ِ غزلخوان چو شویم ،
زغن وزاغ کشند پر نوای خوش ِ مُرغان برجاست
دیرگاهیست که شب بر من و ما گشته همی یلدایی
پرده از روی پگاه پس زدن اما ، زیباست
اندرین وادی فانی که بی شک همگان میهمانیم
ماند از ما بجا نام به نیکی و بدی تا دنیاست ،
پس بپا هموطنان ، همره و همدل، همگام
کز هماهنگی ما شب بگریزد، سپیده پیداست .
بهزاد بهره بر