دید آن قَهقَهه ی
جانِ به خاکِ دَم گُور
رقصِ مرگ
سَرزده تا سَرحد نور
پرسشی از سَر کُنجکاوی و شُور
نابَلد بود هواخواه
به رَهِ کُوهِ نَمور
عاشقانه به بهانه
جان بخشید به زمین
نه به مَنظورِ حَقیر
باغبان
شُخم زَدش از رَهِ کِین
بَذر پاشید به یقین
خُوشه در بُهت و کمین
حاصلش آردُ
یک مُشتِ خمیر
آتش از سُوختَنش بی پَروا
نان هنوزش
در تنـورِ داغِ نیمه ی راه