خانه / شعر و ادبیات / آتـش و عـشق : فـرامـرز خـازنـی

آتـش و عـشق : فـرامـرز خـازنـی

آتـش و عـشق
بـه فــریـاد دارنـد

این جـوانـانِ وطـن

قصّـه ی تلخِ زمـان را
بی غُصّـه و بُغـض می خواننـد

ایـن جـوانـان
چـه صفایـی دارنـد
رقـص را
آتـشِ ? عشـق می داننـد

نَـه گلولـه نَـه تفنـگ
نَـه اِفـاده در رَزم
نَـه بهــانه بـه فــرار
نَـه بـه آغــوش دو ســوی ایـن مــرز

نَـه به وعــده
دستِ دوستیِ بـا دشمــن

نه خُـمارِ چنـدی
پِیـر و پـاتال های کُهــن

همه آوازِِ (بــرایِ) به زبان می رانَنـد

همه با عَــزمِ بلنـد
رقـصِ رهـایـی
بـه آستیـن دارنـد

بـذر اُمیــد
بـه جهـان مـی بـارنـد

مـاهیـانِ سیـاهِ کـوچـولـو
ایـن نهـال هـای درخـتِ پُـر از آلبـالـو

شــربتِ جـشنِ رهــایی بِپَــزَنـد
دوشـادوش

روز پیـروزیِ شیـــران
بـر مــوش

پای کُـوبیـم و بِنُــوشیـم
بَـر مــزار شهـــدایِ ایـــران بـانـــو