« سـره از نـاسـره »
فرامرز خازنی

داس بـر باغ زدنـد
تـا کـه گُـلابگیــر کُنـنـد

چـهــره بـر طاق زدنـد
تـا هــوسی سیـر کُنـنـد

همــه در خـط بـلا
بـا گُــذر از مــرز خـطا

طاقـت از حــد کـه گـذشت
آن همــه تهـدیـد کُنـنـد

صحـبـت از نَعــره ی دشمـن
تـا هَــواخـواهـیِِ یــار

نیـم اش
بـاد صبـا بُــرد

نیـم دگـرش
خـوار و زمیـن گیـر کُنـنـد

بَــذرِ نـو
چهــره ی نـو
تـا سخنـی مَـعقـول تَـر

پیــریِ هَجـو(1)
بـه زنجـیــر کُنـنـد

خـانـه ی دوست کجـاست
تـا کـه شکـایت بِبَـرَنـد

گـذرش راه جـوانی ست
بـه سَر مَنـزِلِ نَخجیر کُنـنـد

سُخـنِ
بـودم و گفتـم
همــه راه را
رَفـتَن

اِدعـایی ست
کـه در
رِنــدی و مَـستی کُنـنـد

فـرصت از راه رسیـد
کـام گـرفت شهـوت جهـل

خـانه از پـای بَست ویـران است
فـردای جـوانی چـه کُنـنـد

جُنـگ پـای کُـوبـیُ
رقصِ بـه آغـوش کِشی

پـاسخی تیـز و بُـرنـده
سِیلـیِ تـابـو کُنـنـد

هُنـر جنگیدن
نیست بـه رَجـزخـوانی و خشم

انتظـار است
نیست کـه تـردیـد کُنـنـد

هــر چـه را کـاشتـه‌انـد بـاغبـانـان

فَـصل بهـار
بـه مَـذاقَش خـوش نیـست

بَــذری از شَهــد بکـاریـد
کـه اَنجیــر کُنـنـد

(پیــریِ هـجـو(کنایه از تجربه  ی پوچ و مبتذل)1)