عاشقان
سرشکسته گذشتند،
شرمسارِ ترانه‌های بی‌هنگامِ خویش.
 
و کوچه‌ها
بی‌زمزمه ماند و صدای پا.
 
سربازان
شکسته گذشتند،
خسته
       بر اسبانِ تشریح،
و لَتّه‌های بی‌رنگِ غروری
نگونسار
         بر نیزه‌هایشان.
 
□
 
تو را چه سود
         فخر به فلک بَر
                       فروختن
هنگامی که
        هر غبارِ راهِ لعنت‌شده نفرینَت می‌کند.
 
تو را چه سود از باغ و درخت
که با یاس‌ها
      به داس سخن گفته‌ای.
 
آنجا که قدم برنهاده باشی
گیاه
      از رُستن تن می‌زند
چرا که تو
      تقوای خاک و آب را
                              هرگز
باور نداشتی.
 
□
 
فغان! که سرگذشتِ ما
سرودِ بی‌اعتقادِ سربازانِ تو بود
که از فتحِ قلعه‌ی روسپیان
          بازمی‌آمدند.

باش تا نفرینِ دوزخ از تو چه سازد،
که مادرانِ سیاه‌پوش
ــ داغدارانِ زیباترین فرزندانِ آفتاب و باد ــ
هنوز از سجاده‌ها
         سر برنگرفته‌اند!

احمد_شاملو

مجموعه_آثار، دفتر یکم: شعرها

تهران: نگاه، ص ۸۱۸