آفتابكاران اخبار و مقالات دربارة ايران و مقاومت
.
سحر که باد صبا از رُخَش نقاب گرفت
دو دست صبح به روی خود آفتاب گرفت
ز فیض حسن تو [شد] عالم آنچنان سیراب
که می‌توان ز گل کاغذی گلاب گرفت
ز عشق بس که مهیای سوختن گشتم
به دامن ترم آتش ز ماهتاب گرفت
یکی هزار شد امید، خاکساران را
ز بوسه‌ای که لب بام از آفتاب گرفت
قرار نامه سیاهی به خویش هر کس داد
چو لاله، داد دل خویش از شراب گرفت
دل سیاه مرا رهنمای رحمت شد
چو سیل دامن دریا به اضطراب گرفت
مگر به اشک ندامت سفید نامه شود
رخی که رنگ ز گلگونه شراب گرفت
من از ثبات قدم ناامید چون باشم؟
که سنگ، باده لعلی ز آفتاب گرفت
عبیر رحمت فردوس، رزق سوخته‌ای است
که رخت خوش به دود دل کباب گرفت
به وصل دولت بیدار کی رسی، هیهات
ترا که آینه چشم، زنگ خواب گرفت
ز عدل عشق ندارم شکایتی صائب
اگر چه گنج خراج من از خراب گرفت
صائب تبریزی
توضیح:
بیت دوم، مصرع اول به دو صورت زیر بیان شده:
ز فیض حسن تو عالم آنچنان سیراب
ز فیض حسن تو شد عالم آنچنان سیراب
