نوشته ای از گلرخ ایرایی

باید واهمه از حضور را کنار گذاشت و درد را فریاد کرد. بی جهت پشت نقابِ فعالیت های مدنی، حقوق بشری یا صنفی پناه نگیریم. این تضادی که هویت مبارزه مان را به بیراهه کشانده کنار بگذاریم. دردِ ما از سیاست های جابرانه حکومتی ست که اثبات کرده از هیچ جنایتی فروگذار نخواهد کرد. مبارزه در هاله امنِ فعالیتهای مدنی و صنفی مسیر را طولانی و بی سرانجام می کند و ما را اسیر در گرداب و و دوری باطل. و نهایتا در میانه راه بی آنکه دستاوردی داشته باشیم دود می شویم و می رویم به هوا.محمدرضاپهلوی با خروج از ایران نبود که حکومت را به آخوندها سپرد. با سرکوب گسترده و شکنجه و تیرباران آزادی خواهان و برپایی بساط منبر و موعظه بود که فضای سیاسی ایران را به خفقان کشاند و باعث قدرت گرفتن فالانژهای مذهبی و مصادره انقلاب توسط آنان شد.