آفتابكاران اخبار و مقالات درباره ايران و مقاومت
آرمین خدایاری که به دلایل سیاسی در زندان لاکان محبوس است، در مدت مرخصی‌اش با انتشار ویدئوهایی، صدای اعتراض به اعدام و وضعیت هم‌بندهایش را به بیرون منتقل کرده است
به گزارش کانون حقوق بشر ایران، یک‌شنبه ۲۱ اردیبهشت ماه ۱۴۰۴ – در روزهایی که سکوت از سوی نهادهای رسمی تبدیل به قاعده شده، گاه صدایی از پشت دیوارهای بلند زندان شنیده می‌شود که حقیقت را فریاد می‌زند. یکی از این صداها، متعلق به آرمین خدایاری، زندانی سیاسی زندان لاکان رشت است که حتی در دوران مرخصی، دوستان هم‌بندش را فراموش نکرده و علیه اعدام ایستاده است.
در دو ویدئوی منتشرشده از آرمین خدایاری که در مدت مرخصی کوتاه‌مدتش ضبط شده‌اند، او با شجاعت و صراحت از رنجی می‌گوید که زندانیان سیاسی در زندان‌های ایران تحمل می‌کنند. این صدا نه برای نجات خود، بلکه برای هم‌صدا شدن با رنج دیگران بلند شده است؛ و این همان معنای واقعی مقاومت مدنی است.
نه به اعدام؛ صدایی که خاموش نمی‌شود
وی در یکی از کلیپ‌ها می‌گوید:
«آرمین خدایاری عضوی از خانواده بند میثاق(بند زندانیان سیاسی در زندان لاکان رشت) منوچهر فلاح و پیمان فرح آور هیچ آسیبی به کسی نزده‌اند که شامل حکم محاربه شودند و به اعدام محکوم شوند. همه با هم صدای منوچهر فلاح و پیمان فرح‌آور باشیم. نه به اعدام»
ایستادگی در برابر اعدام از سوی زندانیان، نیازمند سطحی از شجاعت است. زندانیانی که در زندان و حتی دوران مرخصی در برابر اعدام ایستاده‌اند را نباید فراموش کرد. زندانی که به مرخصی می‌آید و باز همبندانش را فراموش نمی‌کند، صدایش باید تکثیر گردد.
شعار «نه به اعدام» که این روزها یکی از مطالبات اصلی جامعه مدنی در ایران شده، در حرکت آرمین خدایاری تجسم یافته است. او برخلاف بسیاری که ممکن است دوران مرخصی را فرصتی برای سکوت و کناره‌گیری ببینند، ترجیح داده صدایش را به بلندگو بدل کند و نام هم‌بندانی را فریاد بزند که در خطر هستند.
https://www.youtube.com/watch?v=sw05IVCS5Vc
ایستادگی، حتی خارج از دیوارهای زندان
آرمین خدایاری که به دلایل سیاسی در زندان لاکان محبوس است، در مدت مرخصی‌اش با انتشار ویدئوهایی، صدای اعتراض به اعدام و وضعیت هم‌بندهایش را به بیرون منتقل کرده است. در یکی از کلیپ‌ها، او به‌طور نمادین تصویر هم‌بندانی را که در معرض خطر اعدام هستند به نمایش می‌گذارد و از جامعه می‌خواهد صدای زندانیان در بند باشد. این حرکت ساده اما پرمعنا، یادآور روحیه‌ای است که بسیاری از زندانیان سیاسی ایران در سال‌های اخیر از خود نشان داده‌اند: وفاداری به حقیقت و رفقا، حتی خارج از زندان.در باره زندانی سیاسی آرمین خدایاری
جوان‌ترین زندانی سیاسی زندان لاکان رشت، آرمین خدایاری (احسان خدایاری) است که تنها ۲۰ سال از بهار عمرش گذشته است.
آرمین خدایاری روز ۲۵ شهریور ۱۴۰۳ به اتهام تبلیغ علیه نظام، توسط مأموران انتظامی در رشت بازداشت شد.
آرمین خدایاری
آرمین خدایاری که متولد سال ۱۳۸۴ از زنجان می باشد به ۳ سال حبس تعزیری محکوم شده، که ۱ سال و ۹ ماه آن قابل اجرا است. او هنگام بازداشت ۱۹ ساله بوده و مدت ۴ روز در سلول انفرادی تحت بازجویی و ضرب و شتم قرار داشت تا به اعتراف علیه خود وادار شود. او سپس، به بند میثاق زندان لاکان رشت منتقل گردید.
آرمین خدایاری ۲نوبت در ماه‌های آبان و سپس دی ۱۴۰۳ یک بار بصورت حضوری و یک بار هم بصورت آنلاین دادگاهی شد.او بدون حق دسترسی به وکیل و محاکمه عادلانه، توسط قاضی مهدی راسخی در شعبه ۳ دادگاه انقلاب، با اتهام تبلیغ علیه نظام به ۳ سال حبس تعزیزی محکوم گردید.
منابع مطلع به کانون حقوق بشر ایران گفتند دلیل اصلی صدور این حکم، مقاومت وی در برابر بازجویان و سرخم نکردن در برابر قاضی عنوان شده است.مسئولیت نهادهای حقوق بشری
در شرایطی که روند صدور و اجرای احکام اعدام در ایران با سرعت و بی‌شفافیت ادامه دارد، چنین صداهایی سند زنده‌ای از مبارزه مدنی و مقاومت درون‌زندان هستند. آرمین خدایاری نه سیاستمدار است و نه سخنگوی رسمی، اما همانند بسیاری از زندانیان سیاسی، به وظیفه انسانی خود آگاه است و آن را انجام می‌دهد.
نهادهای حقوق بشری داخلی و بین‌المللی باید به چنین نمونه‌هایی توجه کنند و در حمایت از افرادی مانند آرمین خدایاری، کمپین‌ها و اطلاع‌رسانی هدفمند راه بیندازند. چرا که چنین زندانیانی در حالی که از ابتدایی‌ترین حقوق خود محروم‌اند، نقش دیده‌بانان وجدان عمومی را بازی می‌کنند.
نتیجه‌گیری: وقتی دیوار کار نمی‌کند
شجاعت وقتی معنا دارد که هیچ تضمینی برای امنیت نیست. وقتی یک زندانی سیاسی، در زمان مرخصی، به جای سکوت، سخن می‌گوید و تصویر هم‌بندش را بلند می‌کند، این نشان می‌دهد که حتی دیوارهای بلند زندان نیز نمی‌توانند صدا را خاموش کنند. آرمین خدایاری نمونه‌ای از شجاعتی است که نه‌تنها خاموش نشده، بلکه در حال تکثیر شدن است.
