آفتابكاران اخبار و مقالات دربارة ايران و مقاومت
“خبر کوتاه بود”، اما از حسرت و سرریز خون‌آب دل “یگانه بود و هیچ کم نداشت”:
“دکتر مهرداد قیومی بیدهندی از پیش‌کسوتان تاریخ معماری ایران پس از دهه‌ها تدریس و پژوهش از کار در دانشگاه کناره گرفت”.
از زمانی که در رشته تاریخ و تمدن اسلامی تحصیل می‌کردم، نام او را در کلاس‌های تاریخ هنر و معماری مکرر می‌شنیدم، مقاله‌های کم‌مانند تخصصی‌اش راهنمای من و بسیاری از دانشجویان و پژوهشگران بود و آرزو می‌کردم که افتخار شاگردی‌اش را داشته باشم تا بخت یارگشت و سال‌ها بعد، در دانشگاه شهید بهشتی استخدام شدم و به‌واسطه تدریس تاریخ هنر و معماری، افتخار همکاری و شاگردی استاد دکتر قیومی همزمان نصیبم شد. به لطف و سماحت علمى و دانشجوپرورى او، چندین دوره درس تاریخ تطبیقی معماری ایران و جهان اسلام را در گروه مطالعات معماری بر عهده داشتم و از نزدیک شاهد سلوک علمی و پژوهشی ایشان بودم. پس از افتخار شاگردی دکتر هادی عالم‌زاده در دانشگاه تهران (که از قضا او هم در شمار استادانی بود، چون استاد دکتر شیرین بیانى، استاد دکتر ژاله آموزگار و استاد دکتر محمد مجتهد شبستری که در دوره خالص‌سازی‌های احمدی‌نژادیه، در ١٣٨۵، به اجبار بازنشسته شد)، بار دیگر خود را در پیشگاه استادی می‌دیدم که هم از خضوع و فروتنی و شاگردپروری‌اش درس می‌آموختم و هم از روش‌مندی و باریک‌اندیشی و دانش ژرف و کارهای خلاقانه‌اش در تاریخ هنر و معماری ایران، و به طور خاص، در تئوری و نقد معماری.
قیومی بیدهندی عضو شاخص و مؤثر در پایه‌گذاری رشته‌ی “تاریخ مطالعات معماری” است و ارزش و اهمیت مساعى بی‌وقفه و روشمند او در رشته‌ی نو‌بنیان ” تاریخ فرهنگی معماری” و ” تئوری تاریخ معماری” را تنها گوهریان ساحت دانش و هنر و فرهنگ مى‌شناسند و بس!
افزون بر این‌ها پس از شهریور ۱۴۰۱ و در پی خواست‌هاى حق‌جویانه‌ی دانشگاهیان، شاهد بودیم که دکتر قیومى نازنین در غم دانشجویان زندانی، استادان تعلیقی و جفاهاى جانکاهى که بر دانشگاهیان رفت، چگونه خونین‌دل نگران دانشجویان و آینده دانشگاهیان بود و از هیچ کوششى برای صیانت از جایگاه والاى دانشگاه دریغ نورزید. او در صدور بسیارى از بیانیه‌های استادان، در دفاع از کیان دانشگاه، پیشگام بود و مایه‌ی دلگرمی و قوت قلب.
امروز پس از سال‌ها بردبارى و تحمل فضاى خفقان‌آلود دانشگاه، از تحقیر دانش و دانشگاهیان متخصص تا بر صدر نشاندن مداحان و مرتزقان، گوهرى کم‌تا، چونان مهرداد قیومی بیدهندی، ناگزیر از کناره‌گیرى از دانشگاه می‌‌شود و عطای چنین دانشگاه خوارشده‌اى را به لقایش می‌بخشد!
آوخ و افسوس بر ما! که چنین سخت‌جان گشته‌ایم و این فضاى ننگین بار و ادبارآور را تاب می‌آریم!
دریغا از دانش و دانشگاه!
دریغ و درد! / تاریخ و تمدن
نگارذیلابی استاد تعلیقی دانشگاه بهشتی
