آفتابكاران اخبار و مقالات دربارة ايران و مقاومت
رژیم در مقابله با گسترش قیام در داخل، شناخته شدگى و بُرندگى مقاومت سازمان یافته در داخل و در غرب، و ارتحال سیاست مماشات امریکا، به تغییر و یا تعدیل سیاست امریکا در عرض دو سال آینده و بعد از آن بسیار چشم دوخته بوده است، چونکه راه برون رفتى از دو پدیده و جریان اولى براى او متصور نبوده، در حالیکه عنصر خارجى از پتانسیل تعدیل- لااقل بصورت نظرى، برخوردار است. از این رو انتخابات میان دوره اى امریکا بسیار حائز اهمیت بوده است.
در حالى که انتخابات میان دوره اى امریکا، به از دست دادن کنترل مجلس نمایندگان براى جمهوریخواهان انجامیده، اکثریت و حضور آنها در مجلس سنا قویتر شده است. گر چه از دست دادن کنترل مجلس نمایندگان در وحله اول نشان از تضعیف موقعیت سیاسى رئیس جمهور امریکا، و به تبع آن سیاست امریکا در قبال ایران، دارد اما با اشراف به عمق واقعیات، فاکتهاى مشخص حاکى از آنند که روند امور به هیچ وجه روى خوشى به رژیم نشان نخواهند داد.
بصورت تاریخى و معمول، در طى انتخابات میان دوره اى، حزب رئیس جمهور در مجموع و در کلیت، تعدادى از کرسى هاى مجلس و سنا را به حزب مقابل- اینجا یعنى دمکراتها، واگذار میکند. در نتیجه از دست دادن کنترل مجلس نمایندگان و با توجه به قطب بندى شدید و در حد تعادل جامعه امریکا، تا حد زیادى قابل انتظار بود. اما حفظ و تقویت اکثریت جمهوریخواهان در سنا، در واقع موقعیت رئیس جمهور امریکا را در میان جمهوریخواهان تقویت کرد. الان حزب جمهوریخواه، یعنى حزب ِ به رهبرى ِ تقریباً بلامنازع رئیس جمهور. از این جهت موقعیت رئیس جمهور نه تنها در حزبش نسبت به قبل از انتخابات تقویت شد، بلکه موقعیت او براى دو سال آینده تمدید شد.
اکنون که اکثریت جمهوریخواهان در سنا به حد نصاب خیلى مطمئن و قابل اعتمادى رسیده، آنها قادر خواهند بود که اکثریت خود را در قبال هر لایحه اى که مورد نظر آنها باشد حفظ کنند حتى اگر چند نفر از سناتورهاى جمهوریخواه چه به دلایل موقعیت شکننده خود در ایالت هاى مربوطه (در مقابله با کاندیداى آینده دمکراتها) و چه به دلایل شخصى و عقیدتى به لایحه مورد نظر رأى مثبت ندهند. از این جهت هیچ لایحه اى نمیتواند از کنگره بیرون بیاید مگر آنکه مورد تایید جمهوریخواهان سنا باشد.
تا کنون در طى دو سال گذشته که دمکراتها نه در کاخ سفید بوده و نه کنترل مجلس نمایندگان و سنا را داشته اند، آنها خود را در موضع اپوزیسیون میدانستند و خود را از مسئولیت در قبال روند امور مبرا میدانستند. اما الان با به دست گرفتن کنترل مجلس نمایندگان، آنها هم توسط جامعه امریکا مسئول شناخته شده، و مجبورند که براى حفظ و تقویت موقعیت خود براى انتخابات ریاست جمهورى آینده، قادر به ارائه نتایج کار و کارنامه خود در طى دو سال آینده باشند.
از این زاویه دمکراتها مجبورند که با جمهوریخواهان و رئیس جمهور امریکا از در سازش و وحدت- تا آنجایى که به نفع آنها باشد، در آیند. با توجه به موضع سرسخت رئیس جمهور امریکا در قبال رژیم حاکم بر ایران، به نظر نمیرسد که دمکراتها انگیزه چندانى براى تقابل با او در این خصوص داشته باشند. حتى به دور از احتمال نیست که آنها مقدارى به مواضع رئیس جمهور امریکا در این زمینه نزدیکتر شده تا از این اوانس براى پیشبرد سیاستهاى دیگر مورد نظر خود بهره بجویند.
انتخابات میان دوره اى موقعیت و شانس رئیس جمهور امریکا براى کاندیداتورى از طرف جمهوریخوانهان و پیروزى او در دوره بعدى انتخابات ریاست جمهورى را افزایش داده است. از این زاویه، سیاست وقت گذر کردن و از این ستون به اون ستون فرج است کردن، نمیتواند ره آورد و گشایشى براى رژیم داشته باشد، خصوصاً آنکه کانونهاى شورشى و مجاهدین منتظر نماینده و ستونها را یکى بعد از دیگرى بر سر رژیم آروار و هموار میکنند.
