آفتابكاران اخبار و مقالات دربارة ايران و مقاومت
زندانی سیاسی خالد حردانی زندانی محبوس در زندان گوهردشت کرج، با قرار گرفتن نام سهراب سلیمانی در لیست تحریم های دولت آمریکا، مطالبی را برای انتشار در اختیار رسانه ها قرار داده که در اولین قسمت نامه خود در این باره این چنین می نویسد:
مرگ داداشم حاج قاسم (سلیمانی) من هیچ کاره ام!!
قسمت اول؛ جهت انتشار در رسانه های مستقل مردمی
نام سهراب سلیمانی در لیست تحریم های دولت امریکا جا گرفت…
بی هیچ مقدمه ای فکرم مشغول زمانی شد که این آقا به یکباره از زندان های کرمان منتقل و کلید تمام زندان ها و بازداشتگاه های تهران را تحویل گرفت؛ زمانی که اوج اعتراضات مردمی، دانشجویی و کارگری در تهران اتفاق می افتاد یعنی سال 81 و 82، آن زمان ما اولین تجریه های انفرادی بعد از بازداشت های خود را تجریه می کردیم یعنی اینکه به یکباره، فشار، شکنجه و سرکوب در زندانها به صورت رسمی و سیستماتیک توسط سلیمانی و همراهانش که همگی از کرمان و از اقوام و بستگانش بودند، کلید خورد؛ دوست محمدی رئیس زندان اوین هم از همشهریان سلیمانی بود!
بهار 82 اوضاع چرخید و انفرادی ها شروع شد. احمد باطبی و اکبر محمدی به بهانه عدم تمکین به پوشیدن لباس زندان و دستبند در حین اعزام به انفرادی منتقل شدند، سپس منوچهر محمدی به بهانه واهی به 209 اطلاعات، مهرداد لهراسبی و سپس من به انفرادی های 240 منتقل شدیم تا اینگونه بتوانند پیام سرکوب در زندانها را، در آستانه 18تیر به بیرون مخابره کنند، پس از شکنجه و بدرفتاری در زندان اوین مرا به زندان رجایی شهر کرج که آن زمان این زندان به یک کشتارگاه و قصاب خانه انسانی شبیه بود، به دستور سلیمانی و انتقال دادن و تبعید به این کشتارگاه رسما کلید خورد، نه فقط خودم بلکه تعداد زیادی از زندانیان سیاسی که عموما در برابر اراده نامشروع حکومت ایستادگی می کردند به این زندان تبعید شدند و از آن زمان زندان رجایی شهر (گوهردشت) محل تبعید زندانیان مقاوم و انقلابی که به نوعی حاضر به سازش با حکومت دیکتاتوری و ولایت ضحاک نشده اند، شد.
اولین این اشخاص من بودم ولی یقینا آخرین بسیار بودند، علی صارمی، عبدالرضا رحیمی، ولی الله فیض مهدوی، فرزاد حمیدی، مهرداد لهراسبی، ارزنگ داوودی، افشین بایمانی، علیرضا کرمی خیرآبادی و …. و بسیاری که تعدادی از آنها که یا اعدام شدند یا به جوخه های اعدام خاموش سپرده شدند که در ادامه به تک تک آنها اشاره خواهم کرد. ار مرگ اولین رکن پایداری و مقاومت یعنی اکبر محمدی؛ تا آخرین آنها مرگ شاهرخ زمانی و … همه در زمان تصدی سهراب سلیمانی اتفاق افتاد. زندان رجایی شهر به نوعی می شود گفت حیاط خلوت شکنجه ها و کشتارهای پشت پرده بسیاری بوده است و تمام این اتفاقات از زمانی شروع شد که آقای سهراب سلیمانی سکان زندانها و بازداشتگاه های تهران را تحویل گرفت. زندان رجایی شهر کرج در آن زمان محل نگهداری عمدتا زندانیان با جرائم بسیار خشن بوده است مثل قتل های خشن، تجاوز و … البته تعداد زیادی از زندانیان جرایم عادی در این بین در مرحله اول قربانیان شرایط ناعادلانه اجتماعی و سیاسی حاکم بودند و در مرحله دوم قربانیان شرایط ناعادلانه دادرسی و قضایی بودند اما بودند زندانیانی که جرایم آنها بسیار بسیار خشن بود مثل مردی که تمام اعضای خانواده خود را سلاخی کرده و یا مردی که جگر همسرش را به خورد بچه هایش داده! که ریشه اکثر این جرائم روحی و روانی بوده اما سوال اینجاست اینها در بین ما و یا ما در بین اینها چه کار می کردیم؟
پاسخ را باید از سهراب سلیمانی دریافت کرد…!
ما نیز در اعتراض به این شرایط ناعادلانه غیرانسانی تنها سلاح دفاعی که داشتیم اعتصاب غذا بود، گاهی شرایط آنقدر سخت و غیرانسانی می شد که اعتصاب را می خواستیم تا جایی ادامه بدهیم که جان خود را برای رسیدن صدایمان به جهان برسانیم عملا در این بین تمام مسئولان خفه خون گرفته بودند. من حتی چندین بار به کمیسیون سازمان حقوق بشر اسلامی که آن زمان توسط محمد حسن ضیایی فر اداره می شد تماس گرفتم به کمیسیون اصل 90مجلس و حتی تلفنی، چندین بار با نمایندگان مجلس از جمله موسوی خوئینی صحبت کردم و از وضعیت دردناک و شرایط غیرانسانی که به من و دیگر دوستان تحمیل می شد شکایت بردیم اما نه گوش شنوایی و نه انسانیتی در این ولایت ضحاک باقی مانده بود و اساسا قرار نبود که صدای خالد حردانی و دیگر زندانیان که هر وقت و همیشه در اعتصاب و اعتراض بودند شنیده شود و مأموریت اصلی سهراب سلیمانی همین بود، مدیریت سرکوب، شکنجه و اعدام های خاموش زندانیان سیاسی و معارضین حکومتی، مرگ مشکوک و مرموز اکبر محمدی و آخرین آنها که مرگ شاهرخ زمانی و رادپور و افشین اصانلو ….هدف اصلی شکستن اراده مقاومت و ایستادگی زندانیان سیاسی بود. (ادامه دارد)
خالد حردانی زندانی سیاسی زندان رجایی شهر کرج (گوهردشت)
