آفتابكاران اخبار و مقالات دربارة ايران و مقاومت
استیون ام چان در کتاب «استادان و نا استادان، اخلاق در دانشگاه» چنین بیان می کند که «رابطه میان استاد و دانشجو باید نه از سنخ خدا و بنده بلکه از نوع راهنما و رهجو باید باشد». بیان همین نکته نشان می دهد ارتباط بین برخی استادان دانشگاه با دانشجویان، نیازمند یک بازنگری عمیق است. بی تردید این موضوع باید شامل نظام دانشگاهی، در تنظیم رابطه میان استاد و دانشجو باید باشد.
آن چه ام چان بر روی آن تاکید دارد یعنی عدم مسئولیت علمی استاد، در ایران با ایدئولوژیک‌سازی دانشگاه و نفوذ استادان ایدئولوژیک به جای استادان دارای مهارت و علم صد چندان شده است. نکته آن که در دوره هایی که روسای جمهور ایدئولوژیک به قدرت رسیده اند، وضعیت دانشگاه ها از این منظر بسیار وخیمتر شده است، از این منظر استادانی که با تواضع علمی، وجدان و عطوفت کامل نسبت به دانشجویان مسئولانه عمل می کنند، در دوره های روسای جمهور غیرایدئولوژیک فضای دانشگاه را از علم و رابطه علمی عطرآگین کرده اند.
دانشجویان نیز با توجه به ساختار اقتدارگرایانه دانشگاه، آن گونه توانمند نیستند که از طرق قانونی نسبت به وضعیت علمی دانشگاه اقدام کنند. این موضوع یک دلیل عمده دارد: ساختار تعیین ریاست دانشگاه و روسای گروه ها بنابر سازوکارهای علمی و توانمندی استادان نبوده و بر اساس دیدگاه های ایدئولوژیک خارج از دانشگاه تعیین می شود. این امر باعث می شود، استاد ، دانشجو را در طبقه ای پایین تر از خود تحلیل کرده، برای خود امتیازاتی نیز قائل شود.
باید پذیرفت جایگاه استادی در مواجهه با دانشجو معنا پیدا می کند و یک استاد برای صندلی های خالی از دانشجو که نمی تواند تدریس کند. جدای از همه ی این ها، رسالت معلمی چنین نیست.
هر استادی در قبال آموزشی که به دانشجو می دهد حقوقی را دریافت کرده و ارائه دهنده ی خدمات است. رابطه میان استاد و دانشجو، رابطه ای مبتنی بر توسعه پایدار است.
از این منظر دانشجوی سرکوب شده، نه تنها قادر نیست در کلاس درس خلاقیت در مساله سازی داشته باشد، بلکه استاد اقتدار گرا، همه توان فکری دانشجو را که برای توسعه کشور باید پرورش یابد، سرکوب کرده، او را به موجودی ضد توسعه، چاپلوس و خرفت تبدیل می کند…..
