در پی حادثه آتشسوزی مدرسه کانکسی در دزفول وزیر آموزش و پرورش هم این ادعای مسئولان دیگر را که کانکسِ آتشگرفته مدرسه نبود تکرار کرد و گفت شمار مدارس کانکسی در ایران قابل توجه نیست.
محسن حاجی میرزایی، وزیر آموزش و پرورش جمهوری اسلامی پنجشنبه ۹ بهمنماه در اصفهان به حادثه سردشت دزفول اشاره کرد و گفت:
«این حادثه در مدرسه اتفاق نیفتاده بلکه محل اقامت معلم مدرسه بوده که شب گذشته میهمانانی داشته و متأسفانه حادثه تلخ آتشسوزی اتفاق افتاده است.»
حادثه مدرسه کانکسی دوشنبه شب ۲۹ دی در منطقه چشمه شیرین و چنگستان بخش سردشت شهرستان دزفول رخ داد و به سوختگی و زخمی شدن سه معلم و سه دانشآموز انجامید. یکی از دانشآموزان به نام نیما همتی چالگرد، دوشنبه ۶ بهمن بر اثر جراحات وارده جان باخت و امین الیاسی، دانشآموز دیگر شامگاه چهارشنبه ۸ بهمن درگذشت.
حسین رضایی میرقائد، علی ایسپره و مجید مرادی سه معلمی هستند که در این حادثه دچار سوختگی شدهاند. مجید مرادی ۱۷ درصد سوختگی و علی ایسپره ۲۷ درصد سوختگی دارند. حسین رضایی میرقائد، سوختگی ۸۰ درصد دارد و به کمک اعضای خانواده خود به بیمارستان سوانح و سوختگی اصفهان منتقل شده است.
در حالیکه خانواده قربانیان و شاهدان عینی این حادثه را بر اثر صاعقه دانسته و گفتهاند آتشسوزی در مدرسه کانکسی رخ داده و نوجوانان مصدوم دانشآموز هستند، مسئولان محلی و آموزش و پرورش هم وقوع حادثه بر اثر صاعقه، هم مدرسه بودن کانکس و هم دانشآموز بودن نوجوانان را انکار میکنند.
وزیر آموزش و پرورش شمار مدارس کانکسی در کشور را زیاد ندانست و افزود:
«سه هزار و ۹۰۰ مدرسه کانکس از مجموع بیش از ۱۱۵ هزار مدرسه در کشور داریم که رقم قابل توجهی نیست، اما موظفیم فضای آموزشی مناسب برای همه دانش آموزان فراهم کنیم. در این راستا تلاش میکنیم سال به سال با کمک خیران به ویژه در ۱۰ استان کشور که زیر خط متوسط دسترسی به فضای آموزشی قرار دارند اقدام به توسعه فضاهای آموزشی کنیم.»
حاجی میرزایی ۵ بهمنماه نیز درباره مدرسه کانکسی دزفول گفته بود:
«این یک حادثه بود و ممکن است در هر زمانی و در هر نقطه از کشور چنین حادثهای اتفاق بیفتد. اما اولویت اول این است که همه دانشآموزان از امکان آموزش در یک چادر، کانکس یا واحد استیجاری بهرهمند شوند و از تحصیل محروم نباشند.»
بهنظر میرسد که مسئولان آموزش و پرورش در ایران بدون توجه به مسائل ایمنی مدارس و ضابطهدار بودن مکان احداث آنها، «آموزش به هر قیمتی» را در دستور کار خود قرار دادهاند. از حدود دو سال پیش از طرحی برای ضابطهمند کردن مکانیابی مدارس صحبت میشود اما هنوز این طرح اجرایی نشده است. ظاهراً این طرح قرار است با تأیید سازمان برنامه و بودجه از سال آینده اجرایی شود اما چگونگی روند اجرای آن نیز هنوز معلوم نیست.
پیش از این نیز در پلدختر لرستان مدارس کانکسی در بستر رودخانه ساخته شده بودند و در سیل ویران شدند.
مهرالله رخشانی مهر، رئیس سازمان نوسازی، توسعه و تجهیز مدارس کشور روز گذشته (چهارشنبه) با بیان اینکه «چهار هزار مدرسه کانکسی در کشور وجود دارد» گفته بود، مدارس کانکسی مجهز به صاعقهگیر هستند و در مورد ایمنی آنها نگرانی وجود ندارد. او نیز درباره این حادثه گفته بود:
«درباره چیزی صحبت میکنیم که وجود خارجی نداشته است. تا الان برای کدام مدرسه کانکسی در کشور براثر صاعقه حادثه بهوجود آمده است؟ چرا راجع به چیزی که اتفاق نیفتاده صحبت میکنیم. [… ] این کانکس مدرسه نبوده و محل اسکان معلمان است و روز اول ادعا شد علت حادثه صاعقه بوده اما الان مشخص شد که صاعقه نبوده است.»
حجتالله بنیادی پژوهشگر تعلیم و تربیت در اینباره میگوید:
«مسائل و حوادث آموزش و پرورش فقط به کانکس، صاعقه، سیل، فروریختن دیوار و آتشسوزی محدود نمیشود و ریشه در تفکری کوتاهمدت، جزءنگر، موقتی، غیراصولی، ارزانطلب و ارزانپسند دارد، تفکری که شاید بتوان آن را “تفکر کانکسی” یا “راهبرد کانکسی” نامید. نگرش و راهبرد ناصحیحی که فقط بهدنبال اتخاذ کوتاهترین و ارزانترین راهها است.»
مسئولان آموزش و پرورش تلاش میکنند حوادثی نظیر آتشسوزی مدرسه کانکسی در دزفول را کوچک جلوه دهند اما تکرار حوادثی از این دست در سالهای گذشته نشان میدهد که در ایران معضل فرسودگی، ایمنی مدارس و عدم رسیدگی به سوخت و گرمای کلاسهای درس ادامه دارد.