« یکی از 5 واژه کلیدی در ادبیات مقامات جمهوری اسلامی طی ۴۵ سال اخیر دشمنان بوده است.
حکومت جمهوری اسلامی بی شباهت با جمهوری دموکراتیک کره، کوبا، چین مائو، اتحاد شوروی ، برای توجیه ناکامی و شکست طرح و برنامه هایش در کشورداری، از جمله رفاه و خشنودی ملت، در بکارگیری و بهرهبرداری از واژه دشمن و دشمنان هیچ خساستی بکار نبرده است.
من در اینجا فرض را بر درستی این انگاره حکومت نهاده و تنها چند پرسش در این باره دارم:
- نخست آن که چرا باید ملتی به نام ایران این همه دشمن داشته باشد؟
از چه روی؟
ما چه کرده ایم و چه می کنیم که این همه دشمن داریم؟ - دوم آن که این دشمنی ها تا کی ادامه دارد و کی و چگونه به پایان خواهد رسید؟
- سوم این که چرا شمار دشمنان بیشتر دیگر ملت ها چونان ترکیه، عربستان، امارات، قطر و بحرین، کویت، عراق،مصر، اسرائیل(اشغالگر)، پاکستان، جمهوری آذربایجان، اردن، ارمنستان، گرجستان، ژاپن، جمهوری کره و قس علیهذا این همه نیست؟
آن ها چه کرده و می کنند که دوستانشان فراوان و دشمنانانشان کم اند؟..»