آفتابكاران اخبار و مقالات دربارة ايران و مقاومت
۴۵ سال از انقلاب گذشت ولی آرزوی مردم ایران برآورده نشد..
دوستی پرسید اگر حکومتی دموکراتیک و انتخاباتی رقابتی و حزبی داشتیم، رییس جمهور دلخواهت چه ویژگی هایی داشت؟
گفتم حال که نه حکومت دموکراتیک داریم نه انتخابات رقابتی…
گفت با این فرض که دموکراتیک و رقابتی باشد، رییس جمهور دلخواهت چه ویژگی هایی خواهد داشت؟
گفتم سیاستمدار و فعال سیاسی نیستم، اما در مقام شهروند ایرانی، ویژگی های رییس جمهور دلخواهم را برایت می گویم.
گفتم کسی که ایران را عاشقانه دوست بدارد و در عمل و نظر اولویت اول و آخرش آبادی و آزادی ایران و خوشبختی ایرانیان باشد…
مساله اش ایران باشد نه هیچ آرمان ایدیولوژیک دیگری..
کسی که مفهوم منافع ملی ایران را خوب بشناسد.
کسی که شایستگی های اساسی سیاستمدار تمام عیار ایرانی را دارد.
به زبان و ادبیات فارسی به نحو عالی تسلط دارد و می تواند به این زبان با درستی و بلاغت و خلاقیت کامل بیندیشد، سخن بگوید و مهم تر، بنویسد.
کسی که افتخارش این است که شایستگی هایش اکتسابی اند..
نه وراثتی و انتسابی…
سید بودن افتخارش نیست..
بلکه افتخارش باسوادی است..
سواد سیاسی، سواد اقتصادی، سواد فرهنگی، سواد اجتماعی، سواد ارتباطی، سواد هنری و دیگر سوادها را به حد کفایت مقام رییس جمهور ایران دارد…
کسی که آگاهی ملی دارد و می داند آگاهی ملی یعنی چه.
کسی که افتخار می کند در مقام رییس جمهور و برگزیده ملت ایران “اندیشه ای مستقل” دارد.
نه “اندیشه ای منقاد و مقلد و مطیع”.
افتخارش خلاقیت ها و شهامت هایش باشد نه تبعیت و بله قربان گویی هایش.
کسی که افتخار کند چنان عالی مدیریت می کند که وقت کافی برای استراحت، مطالعه و تفکر دارد..
نه این که خسته و آشفته و مدام در حال دوندگی باشد.
در یک کلام، افتخارش دانایی اش باشد..
نه دوندگی اش.
کسی که افتخار کند در کارنامه و زندگی اش فکر و اندیشه ای را پی گرفته و کتابی ارزشمند یا اثر هنری قابل و ماندگاری را خلق کرده است..
نه این که به شعارهای ساده زیستی و زهدمآبی اش ببالد.
کسی که در حکمرانی، الفبای “حکمرانی خوب” را بشناسد و عمیقا درک و درونی کرده باشد و در عمل آن را نشان دهد…
نه این که معیار حکمرانی اش جلب رضایت عده ای خاص یا جناحی خاص باشد..
عقلانیت هدایت کننده اش باشد..
نه تعصبات سیاسی و دینی و فرقه ای.
کسی که عمیقا باور دارد و افتخار می کند نماینده و برگزیده همه شهروندان ایران است..
چه مسلمان یا غیرمسلمان..
چه شیعه یا غیرشیعه..
چه مومن یا غیرمومن…
نه این که افتخارش تندرویی و افراط گرایی باشد.
ساده بگویم، کسی که متفکران به او افتخار کنند نه مداحان.
کسی که احتمال بدهم دهه ها و حتی سده های آینده، مردم ایران به او افتخار کنند و به نیکی یاد کنند..
کسی مثل کوروش، شاهان آل بویه یا میرزا تقی خان امیرکبیر.
کسی که افتخار کند در کارنامه اش تلاش خستگی ناپذیر برای گسترش عدالت، آزادی، مدارا و عقلانیت هست..
نه سرکوب و تحقیر و دوختن دهان آزاداندیشان و دگراندیشان و اندیشمندان.
کسی که در پایان دوره ریاستش، ایران را چند قدم به نظام سیاسی دموکراتیک و جامعه ای توسعه یافته نزدیک تر کند نه دورتر…
کسی که قرن ها ستایش خردمندان را برانگیزد.
در یک کلام کسی که در کل مردم ایران او را قلبأ دوست بدارند
و صداقت، صلاحیت و صلابت و سرمایه های وجودی و فکری و سیاسی اش را در مقام رییس جمهور کشور ایران ستایش کنند.
دوستم گفت: “چنین آدمی با این ویژگی ها را می شناسی؟”
گفتم شما پرسیدید رییس جمهور مطلوبم کیست و منم پاسخ دادم.
امیدوارم روزی روزگاری چنین آدمی سکاندار دولت ایران شود.
گفت چنین روزی می آید؟
گفتم اگر همگان بخواهند و برایش بکوشند و بجوشند و منتظر قسمت و تقدیر یا دست روزگار نمانند، قطعا چنین روزی خواهد آمد.
