آفتابكاران اخبار و مقالات دربارة ايران و مقاومت
برگرفته از کتاب نفیس: « درخشش‌های دموکراسی »…
نویسنده: سید علی محمودی..
در جامعه‌های دموکراتیک، افشاگری پدیده‌ای نادر است..
زیرا آزادی بیان و قلم از سویی و اِعمال اصل شفافیت از سوی دیگر، نیاز به افشاگری را مرتفع می‌سازد.
اگر در جامعه‌های دموکراتیک در مواردی شفافیت اعمال نشود و حکومت‌ها در ارتباط با پاره‌ای رخدادها بخواهند پرده‌پوشی کنند، دیر یا زود این موارد آفتابی می‌شوند..
زیرا طبیعت جامعه‌های دموکراتیک که با آزادی، چندصدایی و تنوع منابع خبری همراه است، اجازۀ پرده‌پوشی به دورویان، پنهان‌کاران و خاطیان را نمی‌دهد.
نباید پنداشت که در جامعه‌های دموکراتیک می‌توان هر خبر و اطلاعی را انتشار داد تا به افشاگری حاجت نیفتد.
آزادی تبادل اخبار و اطلاعات در جامعه‌های دموکراتیک دارای محدودیت‌هایی است..
محدودیت‌هایی که قانون آن‌ها را تعریف می‌کند:
افشای مسائل خصوصی افراد، کاری خلاف قانون است..
چرا که عرصۀخصوصی دارای استقلال و حریمی دست‌نیافتنی است.
رعایت حرمت و آبروی افراد و احزاب ضروری است.
با تهمت‌زدن و دروغ‌بستن به افراد و گروه‌ها مقابله می‌شود.
افشای اسرار نظام حکومتی، یعنی انتشار اسناد طبقه‌بندی شده، شامل اسناد محرمانه، خیلی محرمانه، ، سری و به‌کلی سری، جرم به شمار می‌رود و مستوجب مجازات است.
البته مطالعه تاریخ کشور‌ها و تاریخ روابط بین‌الملل، دست‌کم از قرن نوزدهم میلادی تا به امروز، نشان می‌دهد که به تدریج از حجم اسناد طبقه‌بندی شده کاسته شده است.
اگرچه نظام‌های استبدادی می‌کوشند از گردش آزاد اخبار و اطلاعات در جامعه‌های دموکراتیک، سوژه‌هایی برای تبلیغات سیاسی علیه دموکراسی و نظام‌های دموکراتیک پیدا کنند، اما نظام‌های دموکراتیک در انتشار مطالب، چه مثبت، چه منفی، چه اخلاقی و چه غیراخلاقی، تردید به خود راه نمی‌دهند.
البته نظام‌های تمامیت‌خواه و خودکامه، نمیتوانند از نمﺪ آزادی بیان و قلم و شفافیت دموکراتیک، کلاهی برای توجیه خودکامگی‌های خویش بسازند..
زیرا انفجار اطلاعات و اخبار در روزگار جهانی شدن، هرچه بیش‌تر به شفافیت در عرصۀ جهانی مدد می رساند و گرد و خاک ناشی از تبلیغات استبدادی را فرومی‌نشاند.
