آفتابكاران اخبار و مقالات دربارة ايران و مقاومت
امروز روشن شد سوریه تحت کنترل تحریرالشام قرار گرفته است.
پیشتر نیز حزب الله با وجود در جریان بودن نبرد غزه و برخلاف وعده های پیشین مبنی بر بودن و ماندن در کنار حماس تا پیروزی نهایی، تن به آتش بس با دولت اسرائیل(اشغالگر) داد.
غزه نیز تحت رهبری بقایای حماس در قالب ویرانه ای سرتاسری به امید آتش بس نفس می کشد.
کرانه باختری نیز به گروگانی دائمی می ماند که هرگاه فاشیست های اسرائیلی بخواهند در اختیارشان است.
چنان چه بخواهیم موقعیت سه جبهه سوریه، جنوب لبنان و غزه را در یک گزاره جای دهیم، توان نوشت:
محور مقاومت از منظر شاخص های استراتژی، در شرایط پدافندی است
مفهوم و ابعاد اصطلاح کلیدی موقعیت پدافند استراتژیک برای استراتژیست ها گویا است.
خلاصه اش این است:
تا هنگامی که ملتی، سپاهی و لشگری در موقعیت(و نه وضعیت) پدافندی است، نه تنها نمی توان امیدی به پیروزی اش داشت، سهل است که در شرایط شکست و بلکه فروپاشی و نابودی است.
ولی جرا محور مقاومت از جایگاه آفند به موقعیت پدافند کشیده شد؟
۱- توان ارزی-اعتباری
ملت ها و تشکل های تشکیل دهنده محور مقاومت، پول و اعتبار کافی برای آفندی ماندن ندارند؛
سهل است که بیشینه توان آنها گذران زندگی در قالب معیشتی است.
به گمان منحنی آفندی- پدافندی و توان ارزی-اعتباری مثلا جمهوری اسلامی با هم در یک راستا قرارگرفته و همخوانی دارند؛
۲- نبود پشتیبانان بزرگ
کارآمدی دفاعی محور مقاومت از جمله حزب الله، حماس، حوثی ها، سپاه قدس، تشکل های عراقی نه تنها ضعیف نیست، که برجسته بوده است؛
ولی این قوا با وجود توانمندی در تاکتیک ها، مغلوبان استراتژی بد فرجام جمهوری اسلامی شده و خواهند شد.
برآیند ۴۶ ساله جمهوری اسلامی در سیاست خارجی، واگرایی تند و پرشتاب از مجموعه ملت های توسعه یافته و گرداننده جهان و روی آوردن به اسب های لاغر، کم توان و کم‌بازده در عرصه های سیاسی، نظامی و لجستیک بوده است.
بدیهی است که ایران و محور مقاومت، در مقیاس کلی و همه جانبه، بدون داشتن پشتیبان تنها قادرند بر نبردهای کربلا-عاشورایی تمرکز نمایند؛
۳- سیاستگذاری های ملی
یکی از اشتباهات شگفت جمهوری اسلامی نادیده انگاری توان دولت های مرکزی و خواسته های اکثریت ملت در تشکیل محور مقاومت بوده است.
جمهوری اسلامی با هزینه کردهای کلان حزب الله مجهز کرد، آیا دوسوم دیگر لبنانی ها اعم از اهل تسنن و مارونی ها هم با مواضع حزب الله موافق بوده اند؟!
آیا هزینه چند میلیارد دلاری برای تجهیز حشدالشعبی در ضمن همراهی دولت عراق بوده است؟!
یا سرمایه‌گذاری سنگین درجهت نگاهداری دولت بعثی بشار اسد، خواسته اکثریت سوری ها را پشت سر دارد؟!
به گمانم ساده لوحی است که تصور شود دولت های عراق و لبنان وجود تشکیلات و ارتش های مسلح خارج از ارتش ملی را که از تهران دستور گیرند تحمل کنند.
همین گونه است گرایشات مردم سوریه دایر بر اشغال کشورشان توسط چندین قدرت..
به همین دلیل است که آنان به قدرتی اگرچه امپریالیست برای آزادی کشورشان از زیر حکومت به زعم خودشان تهران متوسل می شوند؛
۴- ضعف پشتیبانی داخلی
حتی با وجود چنین فضای نامیمون و ناهمراه پیرامونی، شاید با همراهی قاطبه ملت چالش ها تا حدودی پر کردنی می نمود.
ولی شوربختانه از درون هم تقریبا آحاد ملت سرسازگاری با رویکردهای حکومت، از جمله در سیاست خارجی ندارند.
دور از انتظار نیست با وجود بقای شرایط و سازوکار کنونی،
یعنی بنیه ضعیف اقتصادی
، استمرار نبود پشتیبانی قدرت های بزرگ،
استراتژی ملی گرایانه دولت ها و تشکل های عضو محور مقاومت و به ویژه ناهمراهی مردمی با رویکرد محور مقاومت، دیگر دوره پیروزی های بزرگ این محور به پایان رسیده باشد.
